Spine Challenger 2017, Race verslag Wouter-Dirk “Wodi” Huitzing
In de ochtendschemer van zaterdag 14 januari is het koud en winderig aan de start van de Spine Challenger 2017. De vorige twee dagen heeft het flink gesneeuwd, maar nu is het droog. Rond 07.50 verzamel ik met de andere deelnemers onder de startboog. Er is een gemoedelijk sfeer waarbij men elkaar succes wenst en vele foto’s worden gemaakt.
Vlak voor 08.00 wordt er hardop afgeteld en gaat de Spine Challenger van start. Een paar mannen sprinten weg, maar houden zich om de hoek weer in om verder te wandelen. De sprintstart blijkt een traditie te zijn en geen serieuze poging om weg te komen. Ik vertrek op een lekker tempo, want ik ben hier gekomen met als doel om te finishen. De mannen die zijn weg gesprint haal ik al snel in en voordat we Edale uit zijn vind ik mijzelf, geheel onverwachts, aan de leiding van de wedstrijd. Voor mijn gevoel loop ik niet heel hard, maar ik moet nog 172km, dus ik besluit mij terug te laten zakken tot de eerste achtervolgers. Bij de achtervolgers zitten drie lokale lopers, waarvan er twee al meerdere keren de Spine hebben voltooid. Ik loop liever met deze mannen samen om geen tijd en energie te verliezen aan het navigeren. Na de eerste kilometers ontstaat er een kopgroep van vijf man (Richard Lendon, Dan Shrimpton, Dominick Layfield, Silver Eensaar en mijzelf) en komen we als eerste bij Jacob’s Ladder aan. Ondertussen is het weer gaan sneeuwen en waait het stevig.
Jacob’s Ladder
Bovenop Jacob’s Ladder gaan we over Kinder Scout in dichte mist en regelmatig diepe sneeuw. Vanwege het pak sneeuw raken we meerdere malen van het pad en ik ben blij dat ik niet alleen ben. Als het zo 172km lang gaat, dan wordt dit nog een hele uitdaging. Dan pakt zijn GPS erbij en samen met Richard zorgen zij ervoor dat we bij Kinder Downfall komen. Vanwege de mist zien we niks van de waterval en de vallei. Doordat we onze weg moesten zoeken door de diepe sneeuw hebben wat mensen kans gezien weer bij ons aan te sluiten. Met een groep van 10 man gaan we richting Mill Hill. Op Mill Hill is er even wat verwarring waar we heen moeten, maar al snel geeft Dan zijn GPS uitsluitsel. Tussen Mill Hill en Snake Pass gaat het bergaf en het tempo gaat omhoog, hierdoor wordt de groep uit elkaar getrokken. Het is goed opletten om op het pad te blijven. Een stap naast het pad, betekend tot je bovenbenen weg zakken in nat veen.
Bij de overgang van Snake Pass (10:14) is de groep toch weer compleet. Dan breken Dan, Richard, Silver en ik zelf weg en zoeken we ons een pad door de geulen van Bleaklow, we lopen niet altijd precies goed, maar we komen wel aan waar we moeten zijn. De mist trekt op en we hebben een prachtig uitzicht over langgerekte sneeuwvlaktes. Enkele kilometers verderop zien we Torside Reservoir waar we over de stuwdam moeten passeren. Het spoorzoeken door de geulen van Bleaklow heeft tijd gekost en in de afdaling zijn we weer met de groep van 10, alleen Dan is er in zijn eentje vandoor gegaan. Het is echter nog veel te vroeg in de race om ons daarover zorgen te maken, dus laten we hem gaan. Het laatste stuk is steiler en ik weet op de afdaling de rest in te halen en als 2de bij Torside (11:44) aan te komen.
Bij de Mountain Rescue post neem ik een kop thee en vul ik mijn bidons bij. Op de 4de plaats vertrek ik weer, ondertussen ben ik flink opgewarmd en aan de andere kant van de stuwdam stop ik om mijn jas uit te trekken. Vlak voor mij zie ik dat Dan hetzelfde aan het doen is, Richard haalt ons beide in (die had zijn jas al eerder uit gedaan) en ook Dominick komt langs. Dominick probeert zijn jas al lopend uit te doen, maar dat gaat zo langzaam, dat ik hem al snel weer inhaal. Richard doet de race al voor de 6de keer, dus ik wil graag bij hem aansluiten. Ik zet een hoger tempo in en al snel lopen we samen richting Black Hill. Helaas moeten wij een spoor aanleggen in de verse sneeuw en een half uur later weten ook Dan, Dominck en Silver weer aan te sluiten. Vanaf Black Hill gaat het weer naar beneden, mijn drinken is weer op, en Dan geeft aan dat zijn support team mij wel kan helpen indien nodig. Ik besluit bij hem te blijven en met zijn tweeën gaan we richting Wessenden Head.
Sterk aan de leiding
Bij Wessenden Head (13:54) is de Mountain Rescue ook aanwezig, dus ik kan mijn bidons gewoon vullen. Dankzij zijn support team hoeft Dominick geen tijd te verliezen voor herbevoorrading en weet hij ons te passeren. Ik zet de achtervolging in en al snel lopen we samen voorop. Voorheen vertrouwde wij op de omgevingskennis van de anderen, maar nu moeten we het zelf doen. We pakken de kaart erbij. Na een paar kilometer moeten we een klein zijpad in, we zijn hiervoor gewaarschuwd, maar vinden het zonder problemen. We zien dat Richard niet ver achter ons zit en laten hem bij ons aansluiten. Zijn lokale kennis kunnen we goed gebruiken. Ook Dan weet weer snel aan te sluiten, maar verder zien we niemand meer achter ons. Ondanks dat Richard weer gemakkelijk bij ons aansloot heeft hij het niet makkelijk en al snel zakt hij weer af. Voor nu houden wij hem er graag bij, omdat zijn parcourskennis s’nachts goed van pas kan komen, maar al snel zien we hem niet meer (later blijkt dat Richard niet veel later uit de race is gestapt). Met zijn drieën gaan we nu strek aan de leiding en komen uit bij de kruising met de A62 (Harrop Dale (14:54)).
Ik en Dominick moeten hier drinken bijvullen en Dan grijpt zijn kans om er alleen vandoor te gaan. Helaas voor Dan is hij iets te onoplettend en mist hij een afslag. Dominick en ik slaan wel de juiste weg in en na een half uur haalt Dan ons weer bij. De volgende kilometers lopen we samen op, we passeren de snelweg M62 (15:54) en gaan richting White House. Gedrieën komen we bij White House, maar omdat Dan en Dominick hun eigen support hebben, gaan we allemaal naar ons eigen plekje.
2e, 3e of toch 4e?
Dominick is als eerste weg, ik volg al snel, alleen loop ik met een hand zoute pinda’s die ik moeilijk weg krijg (gekregen van het support team van Dominick). Terwijl Dom bij mij weg rent, probeer ik snel de pinda’s op te eten. Dan is nog bij zijn support en opeens loopt ieder alleen. Het is tegen 16.30 en het begint al langzaam te schemeren. Als de pinda’s op zijn, zie ik Dom nog wel lopen, maar ik zal hem de rest van de race niet meer bij halen. Als het dan echt donker wordt is het nog zo’n 15km naar het eerste CP en ik weet dat het goed gaat. Ik besluit te stoppen om mijn jas aan te trekken en mijn hoofdlamp te pakken. Een kwartier later zie ik achter mij ook twee hoofdlampjes volgen en ik besluit rustig aan te doen. De nacht is lang (14uur) en ik denk dat ik die beter in gezelschap kan doorbrengen, dan alleen. Als Dan en Silver even later weer aansluiten is het goed donker. We lopen nog geen kilometer samen op, als Dan en Silver rechts een pad in willen, dit voelt niet goed, ik check de kaart en besluit alleen rechtdoor te gaan. We moeten langs Stoodley Spike, een zeer markant monument en dat is hier duidelijk niet. Ik ga alleen door en zie al snel in de verte een hoofdlampje heen en weer gaan. Dat moet Dominick zijn. Ik weet dat ik goed zit. Na nog geen 15 min sluit Silver opeens weer aan, maar Dan zien we nergens. Samen passeren we Stoodley Spike en gaan richting Hebden Bridge (CP1). Maar wederom zijn we het niet eens over de navigatie. Silver pakt zijn GPS erbij en wil het veld doorsteken. Mijn GPS blijkt niet aan te willen en ik besluit een stukje terug te gaan. En weer is het ieder voor zich. Al snel vind ik het juiste pad, maar ik vermoed dat Silver sneller was via zijn weg. Over een verharde weg ren in Charlestown (18:28) binnen. Eerst krijg ik te horen dat ik op de 3de plaats lig, dan verteld een omstander mij dat ik 2de ben en de volgende zegt dat ik de 4de ben die passeert. Ik weet niet wat de waarheid is, maar ik vermoed dat ik iig geen 2de ben. Via wat slingerwegen bergop ga ik Charlestwon weer uit en dan zie ik in de verte twee hoofdlampjes voor mij. Ik kom aan op de verharde weg en zie Dan staan met zijn supportteam (hij vertelde mij later dat hij nadat zijn navigatiefout had gerealiseerd was door gestoken richting Stoodley Spike en voor mij en Silver was gekomen). Ik volg de weg naar het CP en vlak bij het CP kom ik Dominick tegen die net terug komt van het CP en richting zijn supportteam gaat.
Als 3de kom ik het CP van Hebden Bridge (19:18) binnen en tref daar Silver aan die een maaltijd zit te eten. Terwijl ik mijn spullen herpak en mijn eten uit mijn dropbag aanvul komt Dan binnen om zich te melden en hij vertrekt ook meteen weer. Mijn schoenen zitten goed en ik heb ze bijna helemaal droog weten te houden tot hier, dus ik besluit geen sokken en schoenen te wisselen. Wel besluit ik meer eten mee te pakken dan ik had gepland, zodat ik in ieder geval genoeg heb om de finish te halen en ook wat keuze heb. Ik krijg een warme maaltijd en ook Silver vertrek. Ik werk mijn maaltijd, een kop thee en twee energie drankjes naar binnen en onder 25min verlaat ik het CP hardlopend.
Terug voor mijn handschoen.
De weg van het CP, terug naar de Pennine Way is voor een kilometer hetzelfde en ik kom daar de volgende racer tegen. Ik ben verbaasd als het niet Richard blijkt te zijn. Ik probeer wat tempo te maken om te zien of ik nog iemand kan in- of bijhalen, maar al snel maak ik een navigatiefoutje. Op het CP had ik batterijen gewisseld en nu doet mijn GPS het wel. Ik kom terug op de Pennine Way, maar ik pas wel mijn snelheid aan om niet weer een fout te maken. De nacht is nog jong en we moeten nog meer dan 100km, er kan veel gebeuren. Dominick, Dan en Silver hebben alle drie aangegeven hier te zijn om de Spine Challenger te winnen. Ik reken erop dat ze elkaar zullen opjagen en hopelijk elkaar breken, zodat ik toch nog het podium op kan komen. Terwijl ik aan het rommelen ben realiseer ik mij dat ik een handschoen mis. Ik wil niet de nacht in met één handschoen en helaas ben ik net een stuk afgedaald, dus terug omhoog. Binnen 400meter vind ik gelukkig mijn handschoen, maar ook zie ik een hoofdlampje mijn kant op komen. Ik vervolg vlug mijn pad en verhoog mijn tempo. Gelukkig kom ik al snel weer op een breder, deels verhard pad langs een paar reservoirs (Walshaw) en kan ik een hoger tempo maken. Als ik achterom kijk zie ik geen lampje meer achter mij (later twijfel ik of het lampje wel een deelnemer was), maar aan de andere kant van het reservoir zie ik wel een lampje de heuvels in gaan. Dat biedt perspectief en ik vervolg mij pad. Ik geniet in het donker en voel me top. Het gaat beter dan ik had verwacht, aangezien ik nooit had gedacht ook maar in de buurt van de top 10 te lopen en nu heb ik de eerste 10 uur de race geleid. Ik realiseer me dat ik heel blij ben als ik 4de wordt en dat ik nu vooral lekker mijn eigen race moet lopen en niet te hard willen gaan om iemand in te halen.
Bij Ponden Reservoir (+/- 22:15) krijg ik van een supportteam te horen dat er iemand 20 min voor mij ligt en even later zie ik aan de andere kant van het reservoir een lampje de berg op gaan. Als ik bergop ga hoor ik harde muziek uit een huis komen, en wat blijkt, er staat een ouder echtpaar met een drankje mij aan te moedigen. Zodra ik wat verder weg ben, gaat de muziek weer zachter en ik vermoed dat die pas weer harder gaat bij de volgende racer. De volgende uren loop ik door veenlandschap, weiden en af en toe een dorpje. Regelmatig pak ik de GPS erbij om mijn weg te verifiëren. Vooral de kilometers door het besneeuwde veen, of de tussendoorgangen tussen de weides zijn in het donker lastig op de kaart te volgen. Langzaam aan begint het licht te regenen. Op CP1 heb ik mijn reservebatterijen ingezet en al snel geeft de GPS halfvol aan, dus elke keer na gebruik zet ik de GPS meteen weer uit.
“For the Spine Racers”
Als ik in Cowling (+/- 23:40) een Mountain Rescue punt tegen kom, vraag ik of ze twee AA batterijen voor mij hebben en met een extra setje en een warme kop thee vervolg ik mijn weg. Na middernacht kom ik door Lothersdale, en uiteraard is het lokale café dicht, maar er staan tientallen flessen water voor de deur met een briefje; “For the Spine racers”. Ik vul mijn water bij en net na Lothersdale zie ik een lampje mijn richting op komen, even denk ik dat diegene voor mij omgedraaid is en er mee stopt, maar helaas blijkt het geen racer te zijn. Als ik tegen 02.20 in Thorton in Graven aan kom, begint de regen en kou teveel te worden en ik besluit kort te stoppen om mijn regenbroek aan te trekken en de batterijen van mijn hoofdlamp te verwisselen. Helaas maak ik hierbij een foutje en vijf minuten lang loop ik de verkeerde straat op en neer.
De volgende 20 kilometer loop ik door de lagere gebieden van de Pennine Way en ik heb continue doorweekte voeten van het in de centimeters diepe modder die in alle weiden ligt. Ik loop lekker in mijn eigen wereldje zeer tevreden te zijn met mijn positie en tempo. Ik zorg dat ik continue blijf eten en drinken. Via Gargrave (04:26) loop ik in de laatste donkere uurtjes continue langs de River Aire richting Malham. Nu worden mijn voeten echt niet meer droog en bijna elke stap die ik zet zakt weg in de modder.
Walking diner
Na Malham gaat het weer omhoog via Malham Cove, naar CP1,5 bij Malham Tarn. Malham Cove moet een indrukwekkende rotswand zijn, maar in de schemer, met mist en regen is er weinig van te zien. Ik ben s’nachts niet ingehaald, het wordt weer licht, ik voel me helemaal goed en ik moet nog enkele kilometers naar CP1,5. Het gaat harder regenen, maar dat is geen verassing aangezien dat ook de voorspeling voor zondag was. Als ik CP1,5 (06:51) binnen loop wordt ik als een held onthaald. Er is hier geen dropbag en ook geen warme maaltijd. Je moet je hier alleen melden, zodat ze weten dat het goed met je gaat voordat je Fountains Fell en Pen-y-ghent op gaat. Ik reorganiseer mijzelf even, vul mijn bidons met warme thee bij, neem een kop thee en maak een droogmaaltijd klaar. Ik krijg te horen dat de heren voor mij, hier tussen 30 min en een uur hebben door gebracht. Een van de vrijwilligers laat op zijn telefoon zien dat de nummer 5 zo’n 1,5 uur achter mij ligt, maar ik zie ook dat de nummer 3 maar 1,5 kilometer op mij voor ligt. Dat motiveert mij zoveel dat ik binnen 5 minuten met mijn maaltijd in de hand weer op pad ga (achteraf bleek dat de GPS trackers daar geen bereik hadden, waardoor ze stil stonden en even later kilometers vooruit schoten).
Bergop richting Fountains Fell ben ik zeer gemotiveerd en tuur ik voortdurend vooruit of ik niet iemand zie. Om elke hoek hoop ik weer iemand te zien, maar helaas niemand. Ik ren in de afdaling en de vlakke stukken, maar als ik dan aan de voet van Pen-y-ghent aan kom, hoor ik dat Dan al bovenop is. Dat is een verschil van 2 kilometer en 250 hoogtemeters. In principe niet eens een heel groot verschil maar na 140 km gelopen te hebben, pers je er niet zomaar nog een lange sprint bergop uit. De wind steekt weer op en het blijft regenen terwijl ik Pen-y-ghent beklim. Soms lijkt het pad meer op een beekje dan op een pad. Bovenop is het een gure bedoeling, maar ik weet dat dit de laatste echte klim van de race is en voor mij gevoel is de rest van de afstand vooral uitlopen. Ik daal af richting Horton in Ribblesdale en voel voor het eerst een schuurplek op mijn linkerhak. Ik besluit kort te stoppen, want ik heb geen zin om de laatste 25 km met een blaar te lopen. Voor het eerst deze race maak ik mijn schoen los. Ik plak wat tape op mijn hak en vervolg mijn weg. Richting Horton in Ribblesdale geniet ik van het uitzicht en heb ik het gevoel dat het niet meer stuk kan en ik eigenlijk al gefinisht ben.
Niks is minder waar, aangezien ik nog zo’n 25 km moet lopen, maar mijn doel was finishen en ik kan mij nu niet meer voorstellen dat, dat niet meer gaat gebeuren. Goed gehumeurd loop ik rond 11:00 in Horton in Ribblesdale langs de Mountain Rescue post en ik geef aan niet te hoeven bijvullen. De volgende uren gaan steady omhoog. Berg af kon ik nog hardlopen, maar omhoog is het een hoog wandeltempo. Zo nu en dan eet ik nog wat, maar echt gereguleerd doe ik het niet meer.
Toch nog de MP3 speler uit de tas
Als ik op de Cam High road (15:08) aan kom pak ik mijn laatste kaart erbij en ben ik er wel een beetje klaar mee. Ik moet nog een goede 10 kilometer, maar het terrein veranderd niet echt meer. Ik loop nu al 20 uur alleen zonder een andere racer te zien en ik geloof ook niet meer dat ik nog iemand in kan halen, of ingehaald zal worden. Mijn tempo valt een beetje weg en ik besluit om mijn MP3 speler te pakken voor wat vermaak. De laatste kilometers richting Hawes gaan bergaf. Als ik dan daadwerkelijk Hawes zie liggen dan weet ik dat ik niet nog een tweede nacht buiten hoef door te brengen en dat ik spoedig weer droge voeten zal hebben. Langzaam begint de dag weer te eindigen en ik haast mij nog wat om voor het donker binnen te zijn. Als ik Hawes binnen kom wordt ik naar de finish (17:03) begeleid en kom als 4de na 33uur en 5 minuten over de finish.
4,624 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 