Auenland AR (Duitsland, juni 2014) – verslag Jeroen Vermeulen
Dutch Adventure wint Duits Kampioenschap Adventure Racen tijdens de Auenland Adventure Race 2014.
Afgelopen weekend reden Ward Luitjes en Jeroen Vermeulen op vrijdag 13 juni richting Hessen in Duitsland voor de Auenlandrace van 13 uur.
Na bijna 4 uur een houten kont te hebben gekregen van het autorijden kwamen we eindelijk om 19.30 uur aan. Gelukkig werd de briefing een half uur vervroegd zodat we de memorabele WK wedstrijd van Spanje-Nederland konden zien waarbij tegen ieders verwachting de Nederlanders wonnen met 1-5. Geen stem meer over van het schreeuwen. Mooi begin van het weekend.
Let’s go!
Na een korte nachtrust (slapen kunnen we nooit voor de race) gingen we om 5 uur uit ons slaapzakje om vervolgens om 06.00 uur te starten met een loopetappe. We moesten met een overtrekpapier de stafkaart overtekenen om zo de punten te kunnen vinden. Wat een creatief idee was dat! We namen hier de tijd voor om kans op mislopen te verkleinen. Het lopen ging goed en na het laatste punt ,wat boven op de berg lag, kwamen we met verzuurde kuitjes na 1 uur weer terug op de TA1.
Zover we konden zien waren we een van de weinige die alle punten hadden.
Na het intekenen van de CP’s voor het mountainbiken gingen we weer op pad. Het bleek een etappe te zijn van ruim 3 uur. De kaarten van Duitsland hebben toch een andere opmaak dan de Nederlandse kaarten dus moesten we eerst even wennen.
De eerste hoogtelijnen werden alweer genomen. Ward deed de navigatie en ik lette vooral op mezelf. Goed letten op het eten en drinken en niet meteen met mijn hartslag in het rode gaan. Nou; dat laatste werkte dus niet. Regelmatig zat ik rond de 160.
Ward was in het begin even aan het stoeien met de kaart want de zwarte lijnen zouden paden moeten zijn maar vaak waren deze totaal overwoekerd. Ondanks dat kwamen we met alle punten aan bij het kanoën. Er stonden al fietsen bij TA2. De vraag is dan altijd….: Hoe liggen we? Hebben de anderen alle punten?
Veel keuze heb je niet dus pakten we snel de 2-persoonskajak en gingen we de 11 km rivier af. Om de zoveel tijd moesten we eruit om een waterval te ontwijken. Dit deden we snel waardoor we regelmatig teams inhaalden. Ook het varen ging in een behoorlijk tempo. Zo’n 9 km/u .
Eenmaal aangekomen bij TA3 bleken we de 1ste te zijn. Dan weet je al op 6 uur racen dat een podiumplaats in het vizier ligt. Maar ja: ook wij kunnen fouten maken dus blijven focussen. Via de step/run gingen we terug naar onze fietsen. Op een gegeven moment vloog er een dames team ons voorbij. Die bleken met z’n tweeën op de step te staan en hierdoor gingen ze zeker zo’n 4 km/u sneller dan wij. Beetje gefrustreerd kwamen we dan ook aan bij TA 4. Nadat we het hadden gemeld gingen we weer met onze eigen race verder. Sportiviteit is en blijft ons motto.
We moesten nu 14 km gaan rennen. We starten met een strippenkaart. Dat is een denkbeeldige verticale lijn hoe je moet lopen. Aan de hand van de streepjes links of rechts van die lijn moet je dan bij een splitsing links of rechts. Maar dit kan je zo fout interpreteren. Steeds stel je de vraag:” Wordt dit nu wel of niet als pad gezien?”
Maar we werkten als team en zo kwamen we perfect uit op het volgende punt.
De volgende opdracht was kompasschieten naar het volgende punt. Ook dit ging in de samenwerking helemaal top. We liepen er vol op. Dat is tijdens de race altijd een heeeeerlijk gevoel. De overige punten gingen ook lekker. Alleen bij de “Blind-line” moesten we extra opletten dat we niet fout gingen. Dat is een getekende lijn op een blanco stuk kaart. Je moet dan precies de bochten lopen zoals op de lijn staat. En dan sta je dus weer bij elke splitsing te denken:” Moeten we nu hierin of niet?”
Uiteindelijk kwamen we bovenop de berg bij een ruïne aan waar je een prachtig uitzicht had op de omgeving. Wat een bosrijk speelparadijs is het hier toch. Ondertussen hadden we al herten, vossen en ik gok een musketrat gezien….in ieder geval een bruin ding in het water.
We moesten naar het volgende punt en ik “zag” het punt helemaal in de verte liggen.
Laten we gek doen en op kompas hemelsbreed ernaar toe gaan. En we kwamen, na zo’n 2 a 3 km, perfect uit op de plek waar we wilden uitkomen. Dat was toch wel het hoogtepuntje tot dan toe.
Jammer genoeg begonnen na een kleine 8 uur de beentjes te protesteren en berg oplopen begon je dus wel te voelen. Maar we gingen verder. Bijna de gehele race hebben we nog bijna niemand gezien. Dat is toch altijd wel bijzonder in onze sport. Je weet nooit hoe je in het deelnemersveld ligt. Maar zolang we niet worden ingehaald is het okay.
De volgende etappe intekenen
Na een dikke 2 uur kwamen we weer bij onze fietsen aan.(TA5). Op de vraag aan Jacco van de organisatie:” Hoeveelste liggen we??” zei hij :” 3de “
Oei……..dat was even slikken……Ik zat gelijk te denken:” Waar hebben we het laten liggen? We liepen namelijk zo’n 45 min. voor op schema voordat we gingen lopen…”
Pas na 3 min. kregen we een knipoog van Jacco. We lagen voorop. Na deze hartverzakking wilden we onze fietsen pakken maar………die hadden de organisatie aan de overkant gezet van de rivier. Lekker is dat :-). Terwijl alle andere teams braaf hun zwemspullen aandeden gingen Ward en ik full gear het water in. Holly crap: dat was koud…..!!!! Bibberend aangekomen aan de overkant snel onze fietsen pakken en weg wezen. Een snel Duits team kwam namelijk net aan van het lopen.. Als zij ook alle punten hebben dan liggen we nu nog maar zo’n 10 min voor.
Lekker stukje zwemmen
Gelukkig kwam net het zonnetje weer door de wolken heen dus reden we ons zelf op die manier weer wat warm. Mijn benen voelden echter behoorlijk leeg en om de zoveel tijd kreeg ik kramp in mijn kuit. Ward daarentegen was nog fit en hielp mij regelmatig de berg op. Terwijl ik fietsschoenen aanhad reed Ward op normale schoenen de bergen op. Knap hoor. Maar al samenwerkend werkten we punt voor punt af. De tijd begon echter toch wel te dringen. Daarom riep ik om de 15 minuten de resterende tijd door naar Ward zodat hij een betere afweging kon maken of we een cp moesten laten liggen.
Ondertussen zat ik in mijn eigen wereldje. En mijn wereldje werd steeds kleiner. Ook bij Ward ging de concentratie achteruit maar de gedachte dat we als plattelands kaasboertjes het Duitse Kampioenschap konden gaan winnen zorgde ervoor dat we niet opgaven. Bij het een na laatste punt kreeg Ward een lekke band. Gelukkig was de finish dichtbij en zo rende Ward na de finish toe terwijl ik zijn fiets had overgenomen. Het laatste puntje moesten we laten schieten om niet de deadline te overschrijden.
Door lekke band de laatste km’s in volle gallop 🙂
Met ruime voorsprong bleken we 1ste te zijn. Van de 46 punten hadden wij er 45. De nr 2 had 40 punten de nr 3, dacht ik, 36.
In totaal 150 km geracet met 4000 hoogtemeters……..
Wat een weekend! We kunnen het nog niet geloven maar het is een feit: Ward Luitjes en Jeroen Vermeulen (Dutch Adventure) zijn voor 1 jaar Duits Kampioen Adventure Racing op korte (13 uur) race. Jiehoe!!
Speciale dank aan onze sponsoren ZeroCinq en SafetyPro. En een grote pluim voor de organisatie! Strakke organisatie en alle cp’s hingen goed. Dat beloofd wat voor de wedstrijd van volgend jaar (dan is deze wedstrijd het NK!).
Sportgroet,
Jeroen Vermeulen (gast teamlid Dutch Adventure)
Hij is binnen! DUTCH ADVENTURE is Duits kampioen Adventure Racen (Short Distance, 13 uur)
1,315 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 