Alde Feanen Challenge (Augustus 2015) – Verslag Maartje
Pling… Een appje van Jeroen:
‘Patrick heeft nog last van zijn knie. Pak je spullen maar. Je doet mee aan de Alde Feanen Challenge.’ ‘Oké….’ Na de vorige twee races in Hardenberg en Auenland lag de lat hoog, dus zo mogelijk nog zenuwachtiger dan de vorige keer. We stonden zondagochtend om 08.00u paraat om onszelf aan te melden. Na het melden en de verplichte materiaalcheck zaten we in het bezoekerscentrum van Nationaal Park de Alde Feanen klaar voor een briefing over wilde hengsten, woeste stieren en duivels die we onderweg tegen konden komen.
Net tijdens de start kwam er een stortbui over, dus we gingen meteen nat van start. We zouden er al snel achter komen dat water het thema van de dag was… De eerste opdracht was dat één teamlid naar een bootje moest zwemmen om daar een juten zak op te halen. Deze zouden we nodig hebben bij de proloog. Ik was blij met de keuze dat Jeroen zou zwemmen, hij was al als derde of vierde het water weer uit, dus we gingen vlot van start. We kregen de knipkaart voor de proloog, zo’n 3 km rennen. Ik maakte de knipkaart vast aan mijn rugzak. Jeroen bestudeerde de kaart. Op één van de vier checkpoints (CP’s) zouden we 20 kg zand in de zak moeten scheppen. Welk punt zou het zijn? Daar moesten we natuurlijk niet als eerste heen! We maakten een keuze en Jeroen herinnerde mij eraan dat onze rugzakken niet mee hoefden tijdens de proloog, dus die konden nog even aan de kant. Halverwege de route naar het eerste punt voelde ik ineens lichte paniek opkomen…. O NEEEEEEEEE, de knipkaart!!!! Die hing aan die rugzak die zo fijn niet mee hoefde!! Wat een blunder zo aan het begin van de race…. Tot zover ons plan om relaxed te starten! Ineens lagen we achteraan. We renden zo snel mogelijk heen en weer en hadden gelukkig goed gegokt op welk punt we zand moesten scheppen. De punten waren gauw gevonden en al na de proloog hadden we veel teams weer ingehaald. Oké, overheen zetten en verder nu.
Frisse start voor Jeroen
De eerste loopetappe tijdens de proloog
De volgende etappe was 10 km kanoën. We besloten ook meteen de bonuspunten (BP’s) te pakken, ondanks dat we niet wisten of we hier iets aan zouden hebben. Kanoën is niet ons favoriete onderdeel. Dat wist de organisatie denk ik, daarom hadden ze er ook hele stukken kano-sjouwen in verwerkt. Dat werd een nog minder favoriet onderdeel… Op weg naar CP 3 hebben we de kano een paar honderd meter over de weg gesleept. Dat ging iets sneller dan via het water, maar kostte ook iets meer kracht. Toen we vervolgens het water uit moesten om de ‘krabbescheer’ (beschermd waterplantje waarmee het water vol zat) te ontwijken besloten we toch zo lang mogelijk in het water te blijven. We gingen gelijk op met twee andere teams, maar tegen het einde van de etappe kozen we voor een doorsteek over de dijk die ervoor zorgde dat we voor deze twee teams op het wisselpunt aankwamen.
Daar stonden de fietsen klaar voor de volgende etappe, 15 km ATB. Jeroen hield de vaart erin en in een paar tellen zaten we op de fiets. Jeroen zou navigeren en ik punten knippen. De punten lagen goed verstopt. Vaak was het rood-witte lint prima zichtbaar, maar was het nog even goed zoeken naar de knijper. Bij een net iets te hoog prikkeldraadhek sneuvelden zowel mijn kaarthoes als mijn fietsbroek. Die broek was niet zo erg, maar die kaarthoes kon nog wel eens lastig worden met al dat water… We fietsten vlot van punt naar punt en stonden in een mum van tijd op het volgende wisselpunt.
Kaarthoes niet meer helemaal waterdicht…
Hier was het begin van een 10 km loopetappe, met special task (ST). We besloten die ST eerst te doen, omdat het nog niet druk was op het wisselpunt. Bij de lokale survivalvereniging moesten we een aantal hindernissen nemen. Dat was even geleden, in de touwen hangen! Jeroen moest wachten op zijn voorganger en besloot dat niet op de grond te doen, maar al hangend onder een net. Daar was de eerste kramp! Het eerste parcours leverde een CP op. Daarna kon je nog een parcours doen voor een BP. In dit tweede deel moest vrijwel alles al hangend aan je armen. Daar was ik in de tijd dat ik aan survivalruns deed al geen ster in en die tijd is ruim twee jaar geleden. Je mocht elkaar niet helpen en ik kwam armkracht tekort. Hier gingen we dus een bonuspunt mislopen. Ik ben niet zo goed in dingen niet halen of kunnen, en had even nodig om me hier weer overheen te zetten. We gingen op pad om de loop etappe te gaan doen. Bij ons vierde CP kwamen we Jos en Heleen tegen en we gingen een tijdje gelijk op, maar zij moesten de ST nog gaan doen. Op weg naar CP 9 gingen we gelijk op met een aantal teams. Er waren twee opties: omlopen of doorsteken maar veel zwemmen. Jeroen koos voor het laatste en dat bleek een goeie keus, want aangekomen bij CP 9 waren we een aantal teams kwijt. Het zwemmen was eigenlijk wel een lekkere afwisseling met het lopen. Jeroen zwom steeds naar de CP’s en ondanks dat ons looptempo niet heel hoog was gingen we vlot door. Ineens kwamen we aan het eind van de etappe Jos en Heleen weer tegen. Ze waren tussendoor terug gegaan voor de ST vanwege een deadline die hiervoor stond en moesten nu de andere helft van de etappe nog. Ze baalden zichtbaar!
Wij sprongen op onze fietsen voor een korte ATB etappe, vier CP’s en één BP op 8 km. We lagen inmiddels keurig op ons van tevoren bedachte schema. Op een gegeven moment fietsen we in een redelijk grote stad, dus ik vroeg Jeroen: ‘Waar zijn we eigenlijk?’ ‘Uh… geen idee’ was het antwoord. We vroegen het aan een mevrouw die ons toeriep dat we in Leeuwarden waren. Oké… Dat moet vreemd overgekomen zijn, twee fietsers die niet eens weten waar ze fietsen!
In het centrum van Leeuwarden was het volgende wisselpunt. Hier kregen we een oude stadskaart, waarmee we al lopende de volgende vier CP’s moesten zien te vinden. Het was koopzondag en een rare gewaarwording voor het winkelend publiek denk ik: Vieze, naar zweet en modder/mest stinkende mensen die met een rugzak op door het centrum van Leeuwarden renden. Eén CP bleek te zijn weggehaald door voorbijgangers. Onderweg kwamen we Wodi en Henk tegen. Dat was een goed teken: We liepen gelijk op met de kop van het herenklassement. Leeuwarden blijkt een eigen toren van Pisa te hebben (nog schever dan de echte heb ik me laten vertellen), waar we ook nog even op mochten klimmen om een CP te halen. Heerlijk al die treden op de wenteltrap met vermoeide benen! Ik heb niets gezien van het uitzicht, het lijkt wel of je tijdens aan race alleen nog maar oog hebt voor oranje knijpertjes.
Opperste concentratie voor de oude stadskaart van Leeuwarden
De loopetappe was snel klaar en we lagen mooi op schema toen we aan onze laatste fietsetappe begonnen. Dit was weer 15 km ATB, waarin we gelijk op gingen met de nummers 2 en 3 van het herenklassement. Bij de CP’s was het steeds zoeken naar de knijpers, waardoor je elkaar op elk CP weer tegenkwam. Aan het eind van de etappe moesten we opnieuw een keuze maken voor een route naar het laatste CP. We kozen de optie met, zo bleek achteraf, de meeste tegenwind…
Aangekomen bij de start van de kano-etappe stonden er pas een paar fietsen. We kozen een goeie kano en gingen vol goeie moed op pad voor weer 10 km peddelen. De route was prachtig, maar met de golven van ontzettend veel pleziervaart en een flinke tegenwind was het hard werken in de kano. We wisselden het knippen van de punten af en overlegden wat de slimste route zou zijn. Bij het zoeken naar het BP belandden we in een prachtige, mangrove-achtige omgeving, waar we bijna Jeroen verloren toen hij bij het uitstappen meteen tot zijn oksels wegzakte in het drijfzand. Het BP was vanuit de richting waar wij vandaan kwamen lastig te vinden en we maakten de keuze om hier niet teveel tijd aan te besteden, omdat we dachten de tijd nog hard nodig te hebben. Een keuze waar we het nu nog over hebben! Hadden we maar…. De andere punten waren vlot gevonden en terwijl wij ons met onze kano een weg baanden tussen de veerponten, plezierjachten en skûtsjes door werd het steeds meer doorbikkelen tot het laatste wisselpunt. We voelden steeds de hete adem van andere teams in onze nek en bleven maar twijfelen of we er wel goed aan hadden gedaan dat bonuspunt te laten liggen. Nou ja, niets meer aan te doen. Gas geven op die laatste loopetappe dan maar.
De laatste etappe bestond uit maar drie CP’s op 7 km, die niet moeilijk te vinden waren (behalve dat er ook hier weer één verdwenen was). Het lopen ging voor mij nog boven verwachting goed, maar we liepen eigenlijk al een beetje te balen van onze keuze om het bonuspunt bij het kanoën niet te pakken. Het was duidelijk dat we tijd zat over hadden. Na iets minder dan 8,5 uur kwamen we over de finish. Ruim een half uur over en nog ruim een half uur wachten wat de andere teams gedaan hadden. Wodi en Henk waren al zo lang binnen dat ze al hadden kunnen douchen en hadden gewonnen in het herenklassement. Langzaam maar zeker kwam iedereen over de finish en hoorden we van elke mixed team dat ze niet alle CP’s hadden. Zeker bij Jos en Heleen waren we stomverbaasd. Het doen van de ST halverwege de loopetappe had hen erg veel tijd gekost. We bedachten dat we dan toch gewonnen moesten hebben. Wauw!
Vol spanning zaten we te wachten tijdens de prijsuitreiking, maar daar bleek ineens dat ze niet aan een apart mixed klassement deden. Geen prijs dus dit keer, maar wel een goed gevoel. Eerste in de mixklasse, vierde overall en weer een ontzettend mooie en leuke race aan de ervaring toegevoegd. Het was voor mij weer een eer (en vooral gewoon ontzettend leuk J) om als gast met Dutch Adventure mee te mogen!
Blije gezichten na de finish
3,059 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 