Lycian Challenge (Turkije, april 2014) – Verslag Wodi

ward
10 april 2014
No comments

Zelfde spelletje, andere regels! Adventure Racen in Turkije.

Race verslag Dutch Adventure, Lycian Challenge 2014, Turkije, Wouter-Dirk “wodi”Huitzing

Samen met Renate de Wilde, Wout van Hoof en Ward Luitjes deden we als team Dutch Adventure mee aan de Lycian Challenge 2014 in Turkije, tevens het Europees Kampioenschap adventure racen. Al voor de start van de race, begon het een en ander al te rommelen. De registratie en aanmelding gingen prima, maar van een briefing kwam niks terecht, binnen 5 minuten veranderde de briefing in een ongestructureerd vragenuurtje. Bij de registratie hadden we zo’n 9 vierkante meter kaart ontvangen, tijdens het vragenuurtje kregen we te horen dat we de coördinaten in de bus, op weg naar de start, zouden krijgen. Deze konden we dan bij aankomst nog intekenen. In de loop van de dag veranderde dit gegeven nog 2 keer, totdat we uiteindelijk de ochtend voor de start om 6uur de coördinaten overhandigt kregen. Fanatiek begonnen we deze in te tekenen, maar al snel viel het op dat alle CP’s 2mm naast objecten op de kaart lagen. Bij navragen bleek dat de organisatie alle CP’s had opgemeten met een kaarthoekmeter met een extra plastic randje van 2 mm, dus daar zouden we dan maar rekening mee moeten houden. Ook één van de laatste CP’s leek ons niet te kloppen, de aanwijzing was “strand”, maar het CP leek op een berg te liggen enkele honderden meters van de kust. Later corrigeerde de organisatie dit CP, maar na de race bleek dat ze de helft van de teams waren vergeten in te lichten.

Met de bus werden we van Ölüdeniz naar het dorpje Kemer gebracht, waar bleek dat de bus niet op de start locatie kon komen, dus mochten we last-minute ergens anders starten. Goed begin.

De eerste etappe zou bestaan uit een stadsloop en een special task, voor onbekende redenen werd de stadsloop ingekort tot een 150meter sprint naar de rivier vanwaar we met een rubberband en een kayakpeddel, onder luid gejuich van de lokale bevolking, de rivier 1,5km mochten afzakken naar CP1. Bij de start stonden we vooraan en relatief snel hadden wij alles te pakken en lagen we in het water. Al snel waren we alle vier doorweekt, iedereen zocht naar de optimale houding, maar volgens mij heeft niemand die gevonden. Wout probeerde nog even op zijn buik op de band te liggen, maar viel daar vanaf en ondervond hield daardoor de rest van de race last van zijn ribben. Ondanks dat we hier niet op getraind hadden kwamen we vooraan in het raceveld uit het water. Bij CP1 stonden onze bikeboxen en moesten we onze fietsen in elkaar zitten. Dit onderdeel hadden we echter wel getraind, tot onze verbazing vertrokken we als 3de team bij CP1, vlak achter Adidas Terrex (de uiteindelijke winnaars) en een Tsjechisch team. Helemaal euforisch begonnen we aan de eerst 90km MTB (mountainbike) etappe. De eerste kilometers moesten we op vals plat warm draaien en werden we vrij snel door twee teams alweer ingehaald, zover onze podiumplaats op het EK. Om CP2 te bereiken kozen wij voor de meest directe aanpak, waarbij we onze fietsen een brandgang bergopwaarts moeste voortduwen en regelmatig ook dragen. Boven aangekomen blijkt dat veel teams voor de langere omweg gekozen hebben en nog niet aangekomen zijn. Vanaf hier gaan we soepel op weg naar de volgende twee CP ’s, al moeten we wel veel berg op en af. Bij CP 4 krijgen we te horen dat we het 6de team zijn, en daarmee zijn we dik tevreden. Richting CP 5 kiezen we wederom voor de directe aanpak, een wandelpad leidt bergopwaarts richting het CP, terwijl een goed fietsbaar pad bijna twee keer zo lang om de berg heen leidt. Achter ons staan wat teams te twijfelen, maar wij gaan ervoor. Wederom duwen we de fiets omhoog, eerst lijkt het pad nog wel prima, maar al snel moeten we de fiets op de schouder nemen over een smal wandelpad met keien en prikkelbosjes. Halverwege is een klein dorpje en kunnen we even weer fietsen, maar dat is van korte duur. Een kilometer hemelsbreed vanaf het CP, moeten we van de kaart westwaarts om een bergtopje heen, maar er blijkt geen pad te bestaan. Een lokale boer gebaart ons te volgen en hij leidt ons oostwaarts om de berg heen, alleen is dit pad nog erger gevuld met stekels en prikkels. Lachend loopt hij voor ons uit op zijn slippers en kijkt hij naar ons gestuntel met de fietsen. Met veel pijn en moeite komen we bij CP5 en daar blijkt dat we echt een verkeerde keuze hebben gemaakt, volgens een lokale bewoner zijn we het 16de team dat voorbij komt. De volgende CP’s zijn eerst weer flink bergop tot en dan heerlijk bergaf met de ondergaande zon de vallei in. Het laatste CP is nog even moeilijk door de vele nieuwe aangelegde wegen en in het donker zien we overal lampjes van teams die ergens anders op de berg zoeken. Rond 23.30 komen we bij het wisselpunt (WP) aan en zijn we blij dat we eindelijk mogen lopen. De fietsen hoeven niet in de bikeboxen, dus we trekken snel een andere broek aan, vullen ons water bij en binnen 10 minuten zijn we op pad.

Al joggend verlaten we het WP met een goed gevoel, maar na een kwartier blijkt de kaart wederom niet te kloppen en gaan we meer op gevoel en kompas via verscheidene padjes richting een bergrug/dorpje, wat ons (naar ons gevoel) veel tijd kost. Ward komt hier zijn eerste echte AR dip tegen en hobbelt als een soort zombie achter ons aan. In het dorpje aangekomen, hebben Wout en ik ons snel weer georiënteerd. Ondertussen heeft Wout al enkele uren niks gegeten en begin ik me daar een beetje zorgen om te maken, maar Wout blijft ons verzekeren dat hij niks nodig heeft. Vanuit het dorpje moeten we bergop, eerst via een pad, maar later doorstekend. Vlak onder de rug komen we een klein pad tegen, voor meer dan een half uur denken we dat we op het pad zijn dat we zoeken, maar dan blijkt dat er een tiental meters hogerop een goed breed pad ligt. Eenmaal op het goede pad hebben we CP10 zo gevonden. Nu we de het duidelijke pad op bergrug kunnen volgen beginnen we weer te rennen, helaas gaat Renate na een halve kilometer door haar enkel. Ik heb in eerste instantie niet door hoe erg het is, maar later in de wedstrijd blijkt Renate bijna niet meer te kunnen lopen. Richting CP11 komen we een Deens team tegen die de andere kant op gaat. Lacherig gaan we er vanuit dat zij verkeerd gelopen zijn en nog op zoek naar CP10. CP11 ligt naast een klein stroompje en is rap gevonden. Snel gaan we door, maar na een tijdje begint het te knagen bij mij en ik vraag Wout (Wout zou de loopetappes navigeren en ik de MTB) of ik een blik op de kaart mag werpen. Wout volgt netjes de ingetekende weg, echter zien we al snel dat de Denen niet terug op weg waren naar CP10, maar door aan het gaan waren naar CP12, via een weg die iets terug gaat, maar wel meerdere kilometers korter is dan ons plan. Omdat de loopetappe over twee kaarten verdeeld is, en omdat we s’ochtends in alle haast de kaarten hebben ingetekend is dit over het hoofd gezien. Gelukkig gaat onze weg wel over duidelijke, brede paden en we besluiten, enigszins balend, ons weg te vervolgen. Ondertussen gaat het al weer stukken beter met Ward, maar heeft Wout nog steeds niks gegeten. Sinds het moment dat Renate door haar enkel is gegaan, heb ik nog steeds niet door wat de schade is. Onder een opkomende zon pikken we flink doorstappend CP12 op en gaan we door naar het WP. Om 09.20 zijn we terug bij het WP en mogen we weer fietsen.

Renate is goed moe en doet een kort slaapje op het WP, terwijl wij ons klaar maken (bidons vullen, omkleden, insmeren). Om Renate te ontlasten verdelen wij de meeste van haar spullen over de drie mannen. Snel werken we nog een pakje havermout naar binnen (Wout ook, want die eet weer), en we verlaten het WP om +/-35km te fietsen. Om 19uur ligt de eerste deadline bij de abseil in de volgende loopetappe, in principe een haalbare deadline. We hebben het WP nog geen meter verlaten als blijkt dat Wout een lekke band heeft. Snel en efficiënt wisselen we, onder het oog van vele vrijwilligers, als team, de lekke band en om 09.45 rijden we dan uiteindelijk bergafwaarts richting het eerst volgende CP. Ook hier blijk de kaart weer niet te kloppen en samen met een Russisch team staan we even beteuterd te kijken als we weer een stukje terug bergop moeten fietsen. Gelukkig blijkt het volgende pad wel te kloppen en ligt CP14 daar ook. Ward is ondertussen door een paar remblokjes heen gesleten en moet deze bij het CP vervangen, hierdoor moeten we de Russen laten gaan. De remblokjes vervangen is een heet klusje na de lange bergafwaartse rit van zojuist. Ook het volgende CP levert weer problemen op, als een verbindingsweg tussen de kloof waar we inrijden en de bergrug waar we onder fietsen niet blijkt te bestaan. We horen de auto’s boven ons rijden, maar we kunnen er niet komen en doorsteken is geen optie. Weer rijden we terug door de kloof en aan het begin vinden we een houthakkersweg waar we de fietsen over omhoog duwen. Op de bergrug aangekomen is het kwik ondertussen flink gestegen en hebben we het zwaar. Vooral Wout en Renate geven aan graag gesleept te worden, omdat ze het zwaar hebben. Wout klaagt vooral tegen zichzelf dat hij denkt dat hij te weinig getraind heeft, maar ik ken Wout en ik weet dat hij genoeg gedaan heeft en sterk is, het ligt niet aan zijn training. Ik probeer dit ook aan hem duidelijk te maken, maar ik weet niet of het echt bij hem door dringt. De volgende kilometers bergop gaan langzaam en kost veel zweet en moeite. Gelukkig is CP 15 daar als beloning en ook CP 16 lijkt een eitje te zijn. Echter schijn bedriegt. Van boven op de bergrug moeten we bergaf richting een rivier die we onder ons kunnen zien liggen. Bergaf rijden we richting de vallei, maar na enkele kilometers gaat het lijkt het pad niet meer af te dalen, maar op hoogte te blijven te blijven en daarna blijkt het pad zelfs weer bergop te gaan. Op dat moment ben ik helemaal klaar met de niet kloppende kaarten (we zijn verwend met de Nederlandse kaarten) en proberen we als team allemaal oplossingen te bedenken. We schieten meerdere padjes in, maar die blijken allemaal in niks te eindigen. Eenmaal eindigen we op privé terrein, maar in plaats van boos te zijn, vraagt de eigenaar of we honger hebben en iets willen eten. Langzaam maar zeker tikt de klok door en met een beleefd, “maybe next time” weigeren we. We besluiten terug (weer bergop) te gaan tot waar we er nog 100% zeker van wisten waar we waren. Hier aan gekomen lopen we samen de kaart door en bevestigen zowel Wout en Ward dat ze hetzelfde zouden hebben gedaan, als mijn keuze van eerst. Het pad dat ik in wilde blijkt niet (meer) te bestaan en een pad dat de organisatie op de kaart bij heeft getekend blijkt niet te vinden te zijn. In een brandgang, die recht op de rivier af gaat, vinden we vele banden sporen, en we besluiten deze ook te nemen. Ward en Wout navigeren ons langzaam, maar secuur met wat bochten en haken naar de rivier en daar pikken we het pad op dat we wilde 2 uur geleden al zagen liggen. Vervolgens is het nog bijna tien kilometer, maar zolang we de rivier volgen kan het niet mis gaan. Tegen 16uur komen we bij CP16 aan en zijn we zeker dat we de deadline niet meer gaan halen. Vol goede moed besluiten we verder te gaan. Het pad dat we moeten volgen is weer flink steil, dus wordt de fiets weer voortgeduwd. Ward voelt een blaar opkomen en we besluiten kort te stoppen om de boel met tape af te plakken. Terwijl Renate wat rust pakt, duw ik alvast haar fiets een deel bergop. Als ik terug kom, zij Ward en Wout nog met de blaar bezig en besluit ik mijzelf te verwennen met en paar schone sokken. Strak vervolgen we onze weg, echter vlak voor CP17 krijg ik het gevoel dat we toch verkeerd zitten en we besluiten door te steken naar een hoger gelegen pad (die niet blijkt te bestaan, omdat we toch goed zaten). Pas tijdens deze doorsteek krijg ik in de gaten hoe slecht het ervoor staat met de enkel van Renate. Deels hinkend duwt ze haar fiets voort. Als we het hoger gelegen pad niet kunnen vinden, blijkt al snel dat we wel goed zaten, maar niet ver genoeg doorgereden waren. Een uur verder en terug op het pad, bevestigd een lokale man dat we inderdaad vlak bij CP17 zijn. Vanaf CP17 lijkt het een simpel bergop en bergaf verhaal, maar wederom blijken de kaart en de waarheid niet overeen te komen. Alle contouren en dergelijk kloppen precies, ik weet ook altijd waar ik ben, maar de paden en wegen lijken allemaal nieuw te zijn, of juist niet te bestaan. Terwijl de zon zakt gaan we langzaam maar zeker met kompaskoersen richting het WP. Rond 21uur zijn we terug en hebben we eigenlijk weer veel te lang over een etappe gedaan.

Ondertussen is de abseil gesloten en na een kort en daadkrachtig overleg, wordt besloten dat door tijdsdruk en de enkel van Renate dat we de gehele loopetappe 5 overslaan, dat we op het WP nog goed eten en 2 uur slapen en dan weer op pad te gaan. We vinden een leeg klein kamertje en na een snel klaargemaakt warme maaltijd met de Jetboil, proberen we twee uur te slapen. Helaas kan Ward, die wel erg moe was, de slaap niet vatten en ligt een deel van onze rust wakker. Om 01.00 zitten we weer op de fiets. Omdat CP25 bijna naast CP12 ligt navigeert Wout deze fietsetappe. In een mooi tempo, één lekke band en strak genavigeerd komen we tegen de tweede zonsopgang van deze race aan bij het volgende WP. Tegen het einde van de etappe krijg ik het even zwaar en vallen de oogjes dicht.

Bij het WP moeten de fietsen uit elkaar en in de boxen gestopt worden. Door mijn dipje heb ik het moeilijk en gaat het allemaal niet zo snel. Omdat het nog vroeg is, besluiten we onze wetsuits aan te trekken en beginnen we aan 13km rivier kajakken in opblaasbare kajaks. Heerlijk stroomafwaarts peddelt genieten we van de opkomende zon. Na iets meer dan een uur zijn we alweer bij het uitstappunt en het begin van de lange trekking. Onze vuilniszakken blijken niet goed gewerkt te hebben en alles is doorweekt. We kleden ons om, laten de boten leeg lopen en omhangen met drogende, natte spullen gaan we op pad.

Tijdens ons overleg van de avond daarvoor hebben we besloten om tijdens de lange trekking maar één CP te pakken (dit ivm tijd en de enkel van Renate) en van daaruit door te gaan naar het WP, zodoende leggen we wel alle verplichte etappes af (etappe 5 was een lus-etappe en daarmee niet verplicht). Ik navigeer deze etappe en met wat haken en ogen en wat kleine doorsteekjes komen we uiteindelijk op het juiste pad uit tussen twee kleine bergtopjes door. (Al voor dat we aan deze etappe begonnen zagen we dat het ook mogelijk was om ipv over de berg naar het eerste CP te gaan, het ook mogelijk was om, om te lopen via +/-16 km asfalt autoweg. Dit leek ons niks, maar achteraf bleek dat de topteams (iig de winnaar) dit wel gedaan hebben. Zij vertelde dat deze asfalt weg hun dieptepunt in de race was, maar dat ze er wel maar 3 uur over gedaan hebben om het CP te pakken. Daarentegen hebben wij er 8 uur over gedaan om dit CP te pakken.) Op weg naar CP29 neemt Ward de navigatie over en navigeert ons helemaal gestaag over de berg naar het CP naast een kleine moskee. Na een uur in deze etappe loopt Renate weer als een kievit en had ze aangegeven of we tijdens deze trek niet toch nog wat extra CP’s kunnen mee pikken. Maar we hebben al teveel tijd verloren en we houden het bij dit ene CP. Via 8km asfalt komen we tegen 18uur bij het WP gelegen bij een moskee. Hier vinden we onze bikeboxen, we zetten onze fietsen in elkaar, bediscussiëren nog een laatste maal het vervolg van onze tocht. Wout denkt dat we de twee fiets CP’s moeten laten liggen, maar op basis van de afstand en hoogtemeters die we moeten afleggen, denk ik dat we beter de hele etappe kunnen doen. Ik weet de rest van het team te overtuigen en snel gaan we op pad om nog voor het donker het volgende CP te pakken. Vanaf het WP gaat het hard bergaf (wat we voorheen bergop gelopen hebben), maar dan moeten we er weer aan geloven en gaat het wederom bergop (en zal het nog lang bergop gaan). Terwijl het schemert, vinden we het CP. Het gaat steil bergop, op de kaart hadden we wandelpaden ingetekend, maar we hebben geleerd van onze fouten en tijdens deze etappe gebruiken we alleen maar brede gravel paden. Als een geoliede machine gaat deze etappe voorbij. Renate die voorheen moe en bezeerd was fiets regelmatig door waar de heren (inc mijzelf) afstappen omdat het te steil wordt. Tijdens zo’n race heeft iedereen zijn down’s, maar ook zeker zijn up’s. Het volgende CP vinden we anderhalf uur later, enkele honderden hoogtemeters, verderop. Vergelijkend met de CP van de trekking, zijn de CP’s van de verschillende etappes niet in verhouding (qua tussenliggende tijd), maar we genieten volop. Na dit CP golft het landschap nog even op en neer, maar dan mogen we vanuit de bergen honderden meters bergafwaarts fietsen. Een genot, ware het niet dat het ondertussen rond 22uur is en we in onze 3de nacht zitten en zowel ik, als Ward moeite hebben met wakker blijven. Bergopwaarts is dat al vervelend, maar tijdens een downhill, waarbij je tegen de 40km per uur rijdt kan het pijnlijke gevolgen hebben. Hier en daar wordt even gestopt om de kop op te frissen, maar zonder incidenten rijden, we iets over 23uur, het volgende WP binnen.

Bij dit WP hebben we ook toegang tot onze gearboxen. We spreken af ons klaar te maken (inc fietsen in de boxen stoppen), te eten en 1,5uur te slapen. Het is nog maar 18uur tot de finish en we hebben nog drie etappes voor ons, maar ondertussen zijn we ook al 60 uur aan het racen met 2 uur slaap. Zo gezegd zo gedaan, om 02.00 uur staan we op om te gaan kajakken, maar dan blijken er geen spatzeilen te zijn. Er wordt ons beloofd dat deze geregeld worden, maar hoe laat weet niemand. Op een bankje ga ik weer verder slapen daar het geen nut heeft om allemaal wakker te blijven en even later gaan ook Renate en Wout weer slapen. Ward kan niet slapen en blijft wakker totdat er opeens een vissersbootje stop met spatzeilen.

Bij het ochtendgloren vertrekken we met 3 kajaks, een 2-persoons voor Renate en Wout en voor Ward en mij ieder een 1-persoons, het azuurblauwe water op. De eerste kilometers zit ik erg onwennig in de kajak, dit komt onder andere door de 1,5 meter hoge golfslag, en heb ik geen idee hoe ik dit 40km lang vol ga houden. Ik heb geen idee wat ik zou moeten doen als ik op volle zee om sla. Maar gelukkig als we het eerste kajak CP (CP 37) bereiken heb ik het idee dat ik de boel wel onder de knie heb. CP 37 ligt op een strandje, Ward heeft enigszins moeite met de branding en komt helaas op zijn kant en schouder terecht. Er is geen echte schade, maar Ward heeft wel pijn en peddelt daardoor minder lekker. Wout en Renate besluiten Ward te slepen. Het volgende CP ligt weer op een strandje, maar hier gaat alles soepel. Ik neem de chip over van Ward, zodat ik de volgende CP’s (CP’s 39, 40 en 41) kan pakken, makkelijk voor mij hangen de volgende twee CP’s aan een steiger en hoef ik mijn boot niet uit. Mijn 3de CP (CP 41) ligt echter wel op een strandje en ondanks dat alles goed gaat snap ik wel waar Ward het probleem had, deze kajaks op het strand aanleggen is geen pretje. Na dit CP moeten we weer dwars de baai over terug richting Ölüdeniz. Op het moment dat we weer dwars de baai oversteken heb ik het gevoel dat ik de controle over de kajak kwijt ben en ik weer een speelbal van de golven ben, wederom voel ik me niet op mij gemak. Ward wil graag zijn benen strekken en vraagt mij om de chip zodat hij het volgende CP kan pakken, helaas voor hem ligt deze op een uit het water stekend rotsblok, welke hij op zijn sokken bedwingt. Na dit CP moeten we een flink eind doortrekken naar het WP. Nu we weer recht op de golven liggen, voelt alles weer prima aan, echter zijn we al iets meer dan 4 uur aan het peddelen en is het ongeveer 45 min in een rechte lijn door peddelen. Mentaal ben ik er klaar mee en door te zingen en gesprekken met mijn team aan te knopen probeer ik mijzelf er doorheen te trekken. Dan draaien we de prachtige, idyllische baai van Butterfly valley in. Als we de kajaks het strand optrekken is het net 11uur geweest en hebben we nog 6 uur de tijd om te finishen.

We moeten in ieder geval nog 3 kilometer terug varen, 1 kilometer zwemmen en 1 kilometer lopen. Alles wat we hier nog kunnen doen geeft ons extra punten. We maken een aanvalsplan en besluiten om maximaal om 14uur bij de abseil te zijn. Op het strand horen we van een ander team dat er bij de canyoning twee uur wachttijd is en dat de canyon zelf ook twee uur duurt en de abseil kost maar 40 minuten. We besluiten de canyoning over te slaan, maar we voor de abseil te gaan. Bij de abseil is één CP, voor het abseilen krijgen we twee CP’s en onderaan is nog één CP, dus in totaal is de abseil 4 CP’s waard en die willen we graag hebben om ons puntenaantal nog een boost te geven. Het omkleden en alles kost meer tijd dan verwacht en tegen 11.30 gaan we pas op weg. Na nog geen 500 meter door de vallei te hebben gelopen moeten we al via een steil pad de vallei uit klimmen. Bovenop is een klein dorpje en hebben we even moeite om het juiste pad te vinden, doordat er vele belopen terrassen zijn. Zodra we het juiste pad gevonden hebben leeft heel het team weer op en alsof we nog niet al 72 uur bezig zijn gaan we rustig hardlopend op zoek naar het volgende CP. De klim omhoog heeft meer tijd gekost dan verwacht en het CP was verder lopen dan verwacht, dus als we bij het CP aangekomen zijn dan is het al 13uur geweest. We besluiten om het daarop volgende CP te laten liggen en direct naar de abseil te gaan. Volgens de kaart zou er na zo’n 800 meter een pad moeten zijn dat ons naar een verharde weg zou brengen, maar na nog geen 200meter staan we opeens al op een gravel weg. Deze leidt de goede kant op, maar deze blijkt dood te lopen, we zien het dorpje liggen, we horen de weg en weten dat het nog geen 150 meter moet zijn. We besluiten door te steken, maar dit blijkt een ramp te zijn, van rotsblokken en stekels. Na 10 minuten nog geen 40 meter opgeschoten te zijn, keren we om en volgen de gravel weg terug en de andere kant op. Al snel vinden we wel een verbinding naar de verharde weg, echter de tijd begint nu te dringen. Al dribbelend volgen we de weg bergop en iets na 14uur vinden we de abseil. Eigenlijk zijn we te laat voor onze eigen planning, maar we kunnen hier nog 3 CP’s verdienen en we moeten sowieso de vallei weer in, of door te abseilen of via een steil pad. Voor ons zit nog een Frans team (en later blijkt er ook nog een Tsjechisch team voor te zitten). In gebrekkig Engels verteld de Turkse vrijwilligster dan het een abseil is met 3 punten die zo’n 20 minuten voor een heel team kost, dat moeten we wel halen. We besluiten ervoor te gaan en verwachten dat we de 2uur wachttijd bij de kajaks van die ochtend wel kunnen gebruiken, mochten we te laat binnen komen. We rusten wat uit, eten wat en rond 14.30 begint Ward aan de abseil. Ik volg en verbaasd ben ik al ik onderaan de abseil Ward, 4 fransen en een 2de abseil aantref. Wij hadden begrepen dat er één abseil zou zijn, waarbij we drie maal een karabinier om zouden moeten klippen om het touw de juiste kant op te geleiden. Echter het blijken 3 abseils achter elkaar te zijn. Dit gaat ons tijd kosten, echter omhoog kunnen we ook niet meer, dus we moeten wel doorgaan. Na meer dan een uur staan we allemaal beneden. Ward geeft aan dat hij wel het CP gevonden heeft, maar geen pad kan vinden. Dat lijkt ons raar, maar als we met hem mee zoeken kunnen we inderdaad geen pad vinden. We volgen het water door de canyon naar beneden, maar dan moeten we over gladde en modderige stenen afklimmen en we overleggen dat dit niet kan kloppen. We gaan weer terug naar het CP om te kijken of we niks over het hoofd hebben gezien. Opnieuw zoeken we, maar na een klein half uur komen we tot de conclusie dat er helemaal niks is, behalve via het stroompje afklimmen. Ik ga voorop en wat lager dan voorheen vind ik wat oude touwen om een boom gebonden. Ik roep de rest en ik ga via de touwen het watervalletje af. Het watervalletje verloopt ongeveer 50graden, dus is gelukkig niet verticaal. Halverwege blijkt één van de touwen op te houden (later blijkt dat bij een Deens team dit touw gebroken is terwijl ze hier afdaalde), via het andere touw kom ik op een groot plateau rotsblok uit. Het stroompje en het overgebleven touw gaan door de waterval, onder een rotsblok door. Ik zet een stap in die richting en bijna meteen glijd mijn voet weg door de combinatie van algen en modder. Ik twijfel hoe het nu verder moet. Aan de andere kant van het rotsblok gaat het allemaal 10meter recht naar beneden, dus dit is de enige weg. Op het moment dat ik besluit verder te gaan, geeft het team aan dat ze niet verder willen. We hebben in de afgelopen 75uur, 3 uur geslapen en ook ik heb mijn twijfels. Wout en ik hebben jaren klimervaring, maar zowel Ward als Renate hebben die ervaring niet. Zonder al teveel overleg besluiten we dat het genoeg is en om 16.45 bellen we de organisatie voor assistentie.

Als we de organisatie aan de lijn krijgen, snappen ze meteen de situatie een ook onze locatie komt ze niet vreemd voor (of dat komt door onze GPS, of dat ze het zelf ook een raar punt vonden, dat weten we niet). Na ongeveer twee uur wachten komen er drie heren naar ons toe geklommen, waarvan er twee door de waterval naar ons toekomen en de derde achterblijft (of hij het ook te gek vind, of dat hij niet nat wil worden is niet duidelijk). Onze redders bouwen een abseil en met zijn allen abseilen we van de droge kant van het rotsblok af. Terwijl we op het blok zaten hadden we besloten dat we voor ons zelf de race nog af wilde maken, daar het nog 5 kilometer was. Echter deed de organisatie er langer over dan verwacht om naar ons toe te komen (over de telefoon zeiden ze dat het 45min ging duren). En tijdens het terug lopen horen we dat ook onze kajaks weg zijn gesleept. Meteen informeren we naar onze spullen die in of op de kajaks lagen, maar daar weet men niks van (later horen we van een ander team, dat er ook teams naar de vallei waren heen gelopen, omdat er geen kajaks/spatzeilen waren, maar dat deze ook op aanraden van de organisatie wel met kajaks terug zijn gegaan). We mogen met een vissersboot terug en die zou ons in 15min oppikken. Een kwartier in dit geval blijkt een kleine drie uur te zijn.

Tegen 22.30 springen we uit de boot op het strand, er zou een taxi ons oppikken, maar als die er niet staat besluiten we liever 500meter te wandelen dan weer een “kwartier” te wachten. Moe, maar voldaan en vooral zeer tevreden hoe we als team hebben gefunctioneerd lopen we rond 22.40 onder de finishboog door, waar we door een bedrukte race organisator ontvangen en gefeliciteerd worden. Van Bora horen we dat we niet veel gemist hebben, want naar zijn inziens was het de minst leuke prijsuitreiking ooit, helaas heeft hij als race organisator veel commentaar gehad over de slechte logistieke planning.

Achteraf gezien en doelstelling:

Sommige etappes gingen perfect en sommige gingen grandioos verkeerd. Het doel is nu om de balans te verleggen naar meer perfecte etappes en minder verkeerde, want we kunnen het wel.

Ook moeten we beter leren omgaan met slechte kaarten, we zijn zo gewend van Nederlandse races dat elke kaart 100% klopt. In het buitenland is dit zeker niet het geval.

Wij willen graag onze sponsoren SafetyPRO en ZeroCinq bedanken voor hun ondersteuning van ons team!

Surprise etappe