Bronckhorst AR (Bronckhorst, oktober 2014) – verslag Wout
AR Bronckhorst 2014 – Dutch Adventure Mixed
Grappig. Juist nu ik behoorlijk fit ben, voel ik me gespannen voor de start van deze race. Veel meer dan normaal gesproken. Als Renate iets later dan ik in Hengelo aankomt, blijk ik niet de enige met wedstrijd spanning te zijn. We hebben beiden veel getraind het afgelopen jaar en hopen dat dit er vandaag uitkomt.
Bij aanmelding krijgen we onze op plastic gedrukte kaart. Geen gehannes met natte scheurende kaarten. Wat een luxe. Alle wisselpunten en een aantal checkpoints zijn al op de kaart gedrukt. Even bestuderen leert ons dat alle CP’s op de kaart, mountainbike CP’s zijn. Dus voor de start hebben we alle mountainbikeroutes al ingetekend.
Omdat de klok wordt verzet, krijgen we een bonusuurtje en wordt het dus een 25 uurs race. In de ochtend vallen er nog een paar druppels regen, maar als het startsein om 15:00 uur klinkt, is het droog. De rest van de race zal dit ook zo blijven.
We beginnen met het intekenen van de eerste loopetappe. Vooraan in het deelnemersveld zijn we vertrokken. De valkuil is om die opgebouwde spanning om te zetten in een stevig looptempo. Heel bewust houden we het tempo laag. Zonder problemen komen we bij het wisselpunt waar we nog even het zwembad in mogen. Één persoon moet de cp’s knippen die op verschillende plekken in het zwembad liggen. Moet een raar gezicht zijn geweest voor de andere zwembadbezoekers.
Dan volgt er een fietsetappe die eindigt bij de martinikerk in het vestingstadje Doesburg. Als we het weggetje indraaien waar ik het wisselpunt verwacht, komt een aantal teams ons op de fiets tegemoet. Geen wisselpunt dus. Verward kijk ik nog eens op de kaart en begrijp niet waar het wisselpunt dan zou moeten zijn. Geen tijd om te evalueren, gewoon achter die andere teams aan. En inderdaad, 400 meter verderop is het wisselpunt. Achteraf bleek het wisselpunt bij de verkeerde kerk te staan ingetekend.
Wij hadden verwacht dat we in Doesburg de kajak in zouden gaan, aangezien dit het enige wisselpunt was met water in de buurt. Het werd toch een run. De organisatie heeft een oude stadskaart weten te bemachtigen. Met deze kaarten mogen we een aantal checkpoints gaan verzamelen. Soms is het even puzzelen, maar over het algemeen verloopt deze orientatieloop in Doesburg prima. Teruggekomen mogen we de martinikerk beklimmen. In de toren wijst de organisatie ons 2 plekken aan waar bonuspunten liggen terwijl de oranje bol aan de horizon steeds kleiner wordt. Even genieten en dan halen we de bonuspunten nog even op nadat we een abseil in de toren hebben gedaan.
Etappe 4 is een korte mountainbike-etappe. We houden het tempo er lekker in. Aangezien we er vanuit gaan dat ik de sterkere fietser ben, heb ik een sleepsysteem op mijn fiets gezet. Maar deze blijkt niet nodig. Renate fiets zonder problemen mijn tempo mee. Dit gaat echt lekker zo.
Met maar 2 teams voor ons komen we bij het wisselpunt vanwaar een loopetappe start. Een blik op de kaart leert ons dat het volledig door het bos gaat en dat het oriënteren wel eens pittig zou kunnen worden. Meteen bij het eerste checkpoint blijkt dit al waar te zijn. Een wirwar van kleine paadjes die ik steeds net niet helemaal kan plaatsen op de kaart. Op basis van kompas en afstand vinden we na 10 minuten toch het checkpoint. Pfff… Als de hele etappe zo gaat… We besluiten vanaf nu steeds te gaan voor de meest eenvoudige benadering van een checkpoint, ook als dit betekent dat we dan extra meters lopen. Toch is het nog een aantal keer lasig om punten te vinden. Sommige paden op de kaart zijn volledig overgroeit en/of niet meer herkenbaar als pad. Om tegenwicht te bieden zijn er wel nieuwe paden, vaak in de vorm van mountainbike routes. We vinden ieder punt maar waar ik normaal gesproken behoorlijk zeker van van mijn zaak, ben ik nu steeds erg opgelucht als we toch bij het checkpunt uitkomen. Omdat ik oriënteer, voel ik een behoorlijke druk tijdens een pittige loopetappe als deze. Vaak kan ik ook gewoon niet met zekerheid zeggen waar we zijn. Erg frustrerend als je navigeert, maar misschien nog wel meer als je er zelf geen invloed op hebt. Renate blijft lachen, helpt me mee als ik het even niet weet. Hoe fijn is het dat je op zo’n moment gewoon het volledige vertrouwen hebt van je teammaatje. Geen verwijten en geen ongeduld. Renates altijd aanwezige glimlach heeft niet alleen een positief effect op mij. Ook de organisatie is duidelijk gecharmeerd en verrast door de opgewektheid van deze dame. Leuk om te zien!
Dit was een ontzettend mooie etappe. Overdag zou dit al een pittige etappe zijn geweest, maar in het donker wordt het nog wel net even iets moeilijker. Gelukkig liggen de punten steeds perfect op de juiste plek. Ons tempo is wat lager door het navigeren, maar als we de laatste 2 km in een rechte lijn naar het wisselpunt lopen, kunnen we toch in een mooi tempo blijven hardlopen.
Dan weer een korte trip op de fiets naar het volgende wisselpunt. Daar aangekomen kijken we elkaar verrast aan. Er staan nog geen fietsen, wat betekent dat we het eerste team zijn op dit wisselpunt. We liggen op een 1e plek! Onze benen voelen zwaar van de afgelopen runs. We hebben er dan ook al een kleine 50 km hardlopen op ziten. Onze strategie is om de fietsetappes te gebruiken om een beetje te herstellen. Zodat we in de loopetappes onze snelheid relatief hoog kunnen houden. Echter komen we nu op het punt dat het gewoon pijn doet om hard te lopen. Rennen wordt veel meer een mentale dan een conditionele uitdaging. Bijten dus. Dat geld voor ons allebei.
Deze etappe begint met een run waarin we allebei met een paintballgun moeten schieten. Vier kogeltjes en we moeten 3 keer raak schieten. Zowel Renate als ik missen en moeten een strafrondje lopen. De afstand valt mee en we lopen in stevig tempo terug naar het wisselpunt. We verwachtten dat we na deze korte loopetappe weer op de fiets zouden mogen stappen. Wishfull thinking, zo blijkt… We moeten nog 5 cp’s ophalen. De eerste ligt duidelijk aan de overkant van een beekje. In de hoop dat het niet al te breed en diep zal zijn, lopen we richting het cp. We zien het liggen aan de overkant van de beek. Maar deze is toch een meter of 5 breed, van de diepte kunnen we geen inschatting maken. Maar we gaan er vanuit dat we toch zeker tot het middel in het water zullen moeten om hier over te steken. We staan een tijdje te twijfelen. Het is een relatief warme herfstnacht, maar om nu helemaal nat op de fiets te stappen bij een temperatuur van 6 graden… Renate zegt op een gegeven moment dat zij wel zal oversteken. Hoewel de meeste etiquetten en andere ongeëmancipeerde omgangsvormen mij vreemd zijn, heb ik het gevoel dat ik dat toch niet kan laten gebeuren. Dus roep ik dat ik dan wel ga en heb hier meteen spijt van. Nog even overleggen en we besluiten toch voor de droge variant te gaan. 1 km extra lopen klinkt niet aantrekkelijk, maar is altijd beter dan onderkoelt raken. Over vaak drassige ondergrond verzamelen we de punten. Van één punt klopte het coordinaat niet. Wij maar zoeken in een vers geploegde akker. Nadat we het vinden van het punt hadden opgegeven, vonden we het toch nog op de terugweg naar het volgende CP. Verelend, maar kan gebeuren. Probeer als organisatie maar een 110 punten op te hangen en nergens een foutje te maken.
We liggen nog steeds op kop als we weer op onze mountainbikes springen. Het is ruim na middernacht en de vermoeidheid begint vooral bij Renate zijn tol te eisen. Conditioneel kan ze het allemaal prima bijbenen, maar terwijl we fietsen, wordt de slaap een grote tegenstander. De cafeïnehoudende snoepjes helpen steeds maar even. Dus even naast elkaar fietsen en gezellig kletsen. Dat is voor Renate toch duidelijk het beste middel om weer wakker te worden. Tegelijk met survivalteam.nl komen we aan op het wisselpunt dat ook de start en finishplek was. Het zou de hele race lang een mooie wedstrijd zijn tussen ons en dit team. Bij vrijwel alle wisselpunten was het verschil tussen ons minder dan een kwartier.
Hier had de organisatie een pittige opdracht voor ons. Een gebied van 2 bij 2 kilometer stond gespiegeld op de kaart. Met behulp van coorndinaten en kompaskoersten moesten we de CP’s op de juiste plek in de gespiegelde kaart plaatsen. Het feit dat ik mn kaarthoekmeter en watervaste stift op een ander wisselpunt heb laten liggen werkt ook niet mee. Dus intekenen m.b.v. kompas. Gelukkig werden de ingetekende coördinaten gecontroleerd door de organisatie. Na 45 minuten en zwaar rillend van de kou, vertrokken we. Het duurt 15 minuten, maar dan zijn we weer warm. Helaas kunnen we het eerste CP niet vinden. Na meerdere malen gecontroleerd te hebben of we daadwerkelijk op de juiste plek zijn, geven we het op. Ik ben er zeker van dat we op de juiste plek staan. We hebben alles bekeken waaraan je een checkpoint zou kunnen bevestigen. Dus we gaan verder. Het is even goed opletten met de gespiegelde kaart, maar we gaan redelijk soepel door deze etappe heen. Terug bij het WP melden we nog even dat we punt 52 niet hebben gevonden. Meteen gaat iemand van de organisatie controleren.
Op de mountainbike komen we Alwin die het punt heeft gecontroleerd nog tegen. Hij zegt dat het CP er gewoon hangt. Pech voor ons, al weet ik niet waar het dan is misgegaan. Stonden we toch op de verkeerde plek? Of hebben we gewoon niet goed genoeg gekeken? Ik zal het nooit weten en kan daar maar moeilijk mee omgaan.
Ook deze fietsetappe is weer een strijd tegen de slaap voor Renate. Voor mij is de strijd met het eten al een tijdje gaande. Ik weet dat ik te weinig eet, maar krijg gewoonweg niet meer naar binnen zonder het eruit te gooien. Mijn maag is verkrampt en de gedachte aan iets zoets zorgt ervoor dat mijn maaginhoud omhoog komt. Toch blijft het tempo hier goed en de opkomende zon brengt nieuwe energie. Het slaapprobleem van Renate zakt hiermee weg.
Van de organisatie krijgen we één step en mogen we de hieropvolgende etape run-steppend afleggen. Een leuk parcours door het platte land. Meestal goed te doen op de step, zodat je er ook daadwerkelijk profijt van hebt. Nog steeds kunnen we het tempo er in houden en we zijn als eerste terug bij het WP. Op de mountainbike gaat het nu toch echt iets moeizamer. Renate dreigt bij vlagen op de fiets in slaap te vallen. Ik voel dat mijn krachten afnemen en dat de focus bij het navigeren minder wordt.
Dit wordt afgestraft in de loopetappe. De strijd met survivalteam.nl is in volle gang en ik denk dat wij op dit moment het sterkere team zijn als het op lopen aankomt. Na bijna 20 uur racen, is het gat tussen ons niet meer dan een halve minuut. We moeten gigantisch ons best doen, maar het lukt ons om ze te passeren en een klein gaatje te slaan. Dan maak ik een onverklaarbare routekeuze. Ik kan het alleen op vermoeidheid afschuiven. Deze keuze kost ons misschien wel een kwartier en levert mij even een mentale tik op (Renate lijkt hier minder moeite mee te hebben en buffelt gewoon door). Survivalteam.nl lijkt ons hiermee definitief te passeren en de kans is aanwezig dat ook andere teams ons voorbij gaan. We maken de etappe af en doen ons best zoveel mogelijk hard te lopen. Behoorlijk uitgeput komen we terug bij het wisselpunt. Er rest ons nog een mountainbike etappe en een laatste run.
We zijn lang niet meer zo snel als in de voorgaande fiets etappes. Met veel moeite houden we de teller rond de 21 km/u. De snelheid is weg en we zijn ons ervan bewust dat onze concurrentie hier afstand van ons neemt. Maar we gaan door en weten dat het niet meer ver is. Los van de klassering zijn we allebei van mening dat we het goed hebben gedaan en dat we er alles uit hebben gehaald. Voor ons beiden geld dat we tot het randje zijn gegaan (en nu boven de afgrond bungelen). We moeten dit gewoon nog even afmaken. Dus pijn en vermoeidheid aan de kant en gewoon maar doorgaan.
Op de finishplek krijgen we nog een paar laatste coördinaten en we besluiten met nog 35 minuten tot de deadline een drietal CP’s op te gaan halen. Helaas mis ik ook hier de scherpte tijdens het oriënteren en houd ik me niet aan het plan dat ik had gemaakt. Hierdoor zou het derde CP meer tijd kosten dan gepland, dus we besluiten hem over te slaan.
Gesloopt maar heel erg tevreden met onze prestatie waggelen we over de finishlijn. Doelen behaald. We zijn allebei even diep gegaan. We zijn zeker van een eerste plek onder de mixed teams en hebben zelfs tot lang in de race mee gedaan om de winst. Jammer dat we dat in de laatste 4 etappes los moesten laten, maar dat mag de pret niet drukken. Ik ben dit jaar weer wat fitter geworden en overall beter gaan racen en ben daar erg blij mee. Renate laat een enorme leercurve zien. In april dit jaar deed ze mee aan haar 2e adventure race ooit. En nu, een half jaar later, laat ze zien dat ze tot de Nederlandse top behoord. En dat met een lag op het gezicht!
Tijdens de prijsuitreiking zijn we blij verrast als we toch het podium mogen betreden en de 2e plek hebben behaald. De mannen van survivalteam.nl hebben tot het einde sterk geraced en terecht gewonnen. Op de derde plek staat team Wilgenwaerd.
Helaas volgt er na deze mooie race, toch nog een negatief bericht. Omdat teams een weiland hebben doorgestoken (tegen de regels) is het vee op hol geslagen en door de afrastering gebroken. Uiteraard is het de organisatie die hierop wordt aangesproken. Deze mensen die veel tijd en energie steken in het organiseren van een mooie race, krijgen na een weekend van weinig slaap en hard werken een boze boer aan de telefoon en een schadeclaim aan hun broek. Ik hoop dat de organisatie met de betreffende teams en de boze boer tot een oplossing komt. En vooral hoop ik dat de Bronckhorst AR volgend jaar toch gewoon weer georganiseerd wordt.
Ik vond het een mooie race. Goed en met passie georganiseerd. Alles liep soepel, de vrijwilligers waren vriendelijk en wisten wat zij moesten doen.
Voor mij persoonlijk zou het een grote aanwinst zijn om één of twee kajak etappes in de race te hebben. Dit zorg voor afwisseling en geeft je benen de kans om een beetje te herstellen. En een mountainbike etappe met wat meer onverharde paden en uitdagende navigatie zou wat mij betreft ook een mooie aanvulling zijn.
Wat er allemaal goed was aan deze race; De punten hingen op een paar uitzonderingen na perfect. Er zat een leuke afwisseling in de loopetappes. Het oriënteren varieerde van eenvoudig tot erg pittig, daarbij werden veel verschillende methoden van intekenen gehanteerd. De organisatie zorgde voor een broodje knak tijdens de race. De special tasks waren leuk en goed doordacht. En wat een feest dat we op plastic gedrukte kaarten kregen.
Een bedankje aan het organisatie team en de vrijwilligers. Veel dank aan Renate voor je kracht, optimisme, eigenlijk gewoon voor de leuke 25 uur (en de winegums;-)). Tot slot een bedankje aan Zero Cinq en Safetypro die ons van onze wedstrijdkleding hebben voorzien en ons team op de voet volgen.
AR Groet,
Wout
P.s. voor meer foto’s zie Renre Schraa. http://www.oypo.nl/523F93E5122D23A1
1,156 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag
by 