The Harz (april, 2015) – verslag Wout

ward
3 mei 2015
No comments

Start 04:00

Winfried geeft om 04h00 het startsein en een 40-tal teams sprint weg. Deze eerste run is slechts 5 km, maar er zullen nog vele kilometers gelopen moeten worden. Ward en ik (Wout) lopen een rustig tempo en bevinden ons ergens achter in het deelnemersveld. We weten dat de prijs voor een te snelle start erg hoog is. Bovendien hebben we allebei een lichte blessure en we willen onze lichamen (die net 30 minuten wakker zijn) rustig op laten warmen. Tijdens de run zakt het tempo van de meeste teams al snel in. Als we terugkomen bij de plek waar onze mountainbikes staan te wachten, hebben we al weer veel teams ingehaald.

Zonder tijd te verliezen gaan we door met de mountainbike etappe. De navigatie belooft pittig te worden, gelukkig begint het al snel te schemeren en kunnen we daarna rekenen op de hulp van het daglicht. We hebben de kaarten de avond van tevoren gekregen en dus de tijd gehad om voor de start alle routes in te tekenen. Een flinke klus die ons ongeveer anderhalf uur heeft gekost. Regelmatig zijn er meerdere route mogelijkheden om bij een Checkpoint (CP) te komen. Vaak is het nauwelijks te zeggen welke het beste is. Ward oriënteert op de mountainbike. Hij is de sterkere fietser van ons tweeën en leidt ons foutloos van CP naar CP. Regelmatig vraagt Ward me om de afstand bij te houden of de richting van een pad te controleren. Op deze manier is de navigatie een team effort en krijgt Ward de informatie waarmee hij zeker weet dat we goed zitten.

TA 1 zet de toon

Als we bij TA 1 (Transition Area 1) aankomen, horen we dat we het eerste Nederlandse team zijn. Op de hielen gevolgd door team Energie in Balans dat een minuut later het TA binnen fietst. Er staan op dat moment al een behoorlijk aantal fietsen. We schatten dat er een 8-tal teams voor ons zit, de sterke Deense en Duitse teams die ook aan deze race deelnemen.

Voorafgaand aan de race hebben we onze doelen geformuleerd. Omdat Ward en ik voor het eerst als duo met elkaar racen en omdat wij als team (Dutch Adventure) willen groeien, is het leerproces een belangrijk doel. We willen elkaar beter leren kennen. Weten hoe we met elkaar om moeten gaan als het even tegenzit. Elkaars krachten en zwaktes leren kennen, etc. Daarnaast hebben we natuurlijk ook gefantaseerd over de mogelijke uitslag. We willen deze race graag als 1^e Nederlandse team finishen. Daarnaast zijn we heel benieuwd of we in de buurt kunnen blijven van de Deense en Duitse teams die bij iedere voorgaande editie het erepodium wisten te vullen.

Al heel vroeg in de race liggen we dus op kop in het Nederlandse deelnemersveld. We laten de Mountainbikes achter en beginnen aan de 46 km lange loopetappe. Een etappe met veel hoogtemeters. We hebben bedacht dat we voor deze etappe misschien wel 10 uur nodig zullen hebben. Een defensieve inschatting, maar gezien onze blessures weten we gewoon niet wat er mogelijk is. Al snel blijkt dat de blessures geen excuus zijn. We hebben er allebei af en toe wat last van, maar het beperkt ons nauwelijks. Eigenlijk gaat het gewoon ontzettend goed. We rennen alles wat vlak is of bergaf gaat en hebben een stevig klim tempo. Om een CP te knippen moeten we een stukje heen- en weer over hetzelfde pad. Ik moet een sanitaire stop maken en besluit dat 100 meter voor het CP te doen, zodat Ward het CP kan ophalen. Als Ward terugkomt, loopt hij samen met het Deense team Salomon Trailtour. Dit is een team dat deze wedstrijd al eens heeft gewonnen, een grote motivatie voor ons om ze niet te laten schieten. De rest van de etappe blijven stuivertje wisselen met dit team. Zij rennen sneller naar beneden, wij klimmen iets sneller. Door een andere routekeuze lijken ze 1 of 2 keer net 2 minuten te winnen waardoor ze weer voor ons zitten en wij weer in de achtervolging gaan. Dit is een hele mooie strijd waar we volledig in opgaan. We geven alles om een gat te slaan, maar het lukt ons niet om ze af te schudden. Tijdens het oriënteren maak ik een klein foutje en zitten we op een pad dat parallel loopt aan het pad dat we moeten hebben, maar 10 meter hoger. We kunnen 250 meter terug lopen en vervolgens het juiste pad nemen, of we steken een stukje af naar het lager gelegen paadje. Tijdens deze race is het verboden om de paden te verlaten, maar in ons wedstrijdenthousiasme ervaren wij dit als zo’n kleine overtreding dat we eigenlijk geen seconde twijfelen en de kortste weg naar het juiste paadje kiezen. Team Salomon trailtour, zij zaten vlak achter ons, heeft dit uiteraard gezien. Tijdens het laatste vlakke stuk naar de TA blijken de Denen echt even te sterk voor ons. We moeten ze laten schieten en arriveren 2 minuten na hen op het TA. We liggen op dat moment op een 3^e plek in de race! Ward en ik zijn vermoeid van de strijd, maar in opperbeste stemming en hebben onze zinnen gezet op een podiumplek.

De Denen nemen onze concurrentie wel erg serieus

Op dat moment komt Winfried, de organisator van deze race, naar ons toe en geeft aan dat het Deense team 2 overtredingen van ons heeft gemeld. Het moment dat we niet samen bij het CP waren en de afsteker die we gemaakt hebben. Dit hadden we niet zien aankomen… Feit is dat we deze overtredingen hadden gemaakt, maar deze waren in onze ogen zo klein dat we ons eigenlijk van geen kwaad bewust waren. We vertellen Winfried dat we dit inderdaad hebben gedaan. Hij laat ons weten dat daar een straf op komt te staan en gaat in beraad met collega organisatoren. We zijn even uit het veld geslagen. Kwaad op het Deense team… Maar is dat terecht? In ieder geval ook kwaad op onszelf.

We speculeren over mogelijke straffen. Tijdstraf? BP aftrek? CP aftrek? We hopen op het eerste, dan maken we nog kans op een podiumplek. Waarom heeft het Deense team dit gemeld? Zagen ze ons als concurrentie? Hoewel we ze tijdens de loopetappe konden bijhouden, gingen Ward en ik er vanuit dat ze later in de wedstrijd wel bij ons weg zouden lopen en fietsen. Wellicht hebben zij een vele striktere race ethiek. Ik kan me voorstellen dat het heel frustrerend is om te zien dat andere teams de regels iets ruimer nemen, wanneer jij je perfect aan alle regeltjes houdt. We weten het niet en moeten door met onze race. We besluiten dat het geen gespreksonderwerp meer mag zijn tot het moment dat de organisatie haar beslissing heeft genomen.

F***

De mountainbike- etappe is kort en Ward navigeert ons snel naar TA 2. Daar start een korte kano etappe van een kilometer of 8. Lekker, kunnen de benen even ontspannen. Nog voor we in de kano stappen, horen we dat we worden bestraft met een CP aftrek. Om verschillende redenen zijn er meerdere teams die dezelfde straf krijgen, maar we weten dat we op dit moment niet meer voor het klassement racen. Dit nieuws en de eerste vermoeidheid zorgen ervoor dat de snelheid op het TA er even helemaal uit is. Wat een tegenvaller.

Dat we door gaan staat vast. Een mooie beleving en een succesvolle race zijn niet afhankelijk van het klassement. Toch hebben we wat tijd nodig om dit ook zo te voelen.

Op de één of andere manier kanoën de teams om ons heen harder dan wij. Hoe kan dit? Slechte kano? Slechte techniek? Zijn we te zwaar? We zullen er niet achter komen… De kano etappe eindigt met een stuk lopen terug naar TA 2. We hebben een paar minuutjes verloren, maar de schade is beperkt. We kiezen ervoor de run-bike etappe in te gaan zonder onze gearbags te openen. We hebben echter niet meer veel eten bij ons. Onze gearbags zitten vol met eten en drinken, maar als we deze nu openen moeten we alles wat erin zit meenemen. Dit is al snel 2 kg per persoon, vandaar dat we dit moment graag nog een etappe uitstellen. Gelukkig verrast de organisatie ons op dat moment met een broodje knak, met een appel en met emmers met chips, snoep, etc. Uiteraard mogen we niet onbeperkt eten, maar met een beetje van alles, kunnen we er toch weer een tijdje tegenaan.

Broodje knak doet wonderen

Het begin van de Run bike etappe is erg zwaar voor Ward. Hij zit in een dipje, waarschijnlijk omdat hij tijdens de kano etappe te weinig heeft gegeten. Bovendien protesteert zijn maag nu hij probeert te eten. Blijkbaar krijgt hij toch genoeg voedingstoffen binnen, want zijn tempo gaat al snel zienderogen vooruit. We gaan in een snel tempo door deze etappe heen. Navigatie is relatief eenvoudig, dus zonder oponthoud halen we alle cp’s en komen terug bij TA 2. Het regent en volgens de weersverwachting die we vooraf hebben bekeken, gaat het niet meer stoppen tot de finish. De 2^e nacht komt er aan en de eerste slaperigheid laat niet meer lang op zich wachten. Vanaf nu wordt het zwaar.

Met onze rugzakken nu vol met het eten uit onze gearbags, gaan we op de mountainbike op pad naar TA 3. Het Deense team dat net voor ons in de race zat, blijkt ook een straf CP te hebben gekregen voor het fietsen op een verboden weg. Zij besluiten uit de race te stappen. Jammer, want dit wat een mooie strijd. Ward heeft de navigatie weer voor zijn rekening genomen en brengt ons zonder omwegen naar het TA. Tegen de tijd dat we bij TA 3 aankomen, is het donker. De regen is echter gestopt.

Waar is de liefde midden in de nacht?

We zijn allebei een beetje nat en koelen snel af wanneer we bij het TA aankomen. We maken ons snel klaar om aan de volgende run te beginnen. Deze etappe moeten we een verplichte route volgen. Een run van zo’n 8 km over een toeristische wandelroute. Op een viertal foto’s zien we waar de CP’s zich bevinden. We hebben al 60 loop kilometers in de benen en dit beginnen we te voelen. We wisselen joggen en wandelen af. De eerste 2 CP’s vinden we snel. Vervolgens lijkt ingetekende verplichte route op de kaart, niet overeen te komen met de toeristische wandelroute… Wat doen we nu? Ik twijfel even aan mezelf, maar blijf tot de conclusie komen dat deze 2 verschillen. We besluiten uiteindelijk om toch de bordjes, en dus niet de route op de kaart te volgen. De foto’s lijken zich immers aan de wandelroute te bevinden en we willen geen CP missen. Dit is even verwarrend en deze verwarring kost ons wat tijd. Hoewel we niet meer voor een top 3 plek racen, willen we nog steeds het maximale uit de race halen. We herpakken ons en vervolgen de route. Mede omdat ik niet meer zo kritisch op de kaart kijk, maken we nog een kleine navigatiefout. We vinden de overige 2 CP’s en moeten daarna nog een grote lus maken om op de verplichte route te blijven. Na 1h45 komen we terug bij het TA. Deze run heeft ons veel tijd gekost. Achteraf blijkt dat slechts 1 team deze etappe sneller heeft gedaan dan ons. Iedereen heeft het hier dus moeilijk gehad.

Gezond tandvlees

We krijgen een warm welkom tijdens deze koele nacht van de vrijwilligers op TA3. We vullen ons water bij en vertrekken op onze mountainbikes. 44 km fietsen voor de boeg. Met behoorlijk wat hoogtemeter, zo zal blijken. Al in de eerste klim, merk ik dat mijn tempo ver onder dat van Ward ligt. Ik probeer goed te eten en drinken. Het drinken wil wel lukken, maar het eten komt meteen omhoog. Al mijn concentratie en focus is erop gericht om zo goed mogelijk bij te blijven. Gelukkig blijft Ward me betrekken in de navigatie, zodat ik niet helemaal in mijn eigen wereldje van ellende gevangen zit. De eerste CP’s bevinden zich allemaal op een topje. En de klimmen er naartoe zijn in onze toestand nauwelijks te fietsen. Dit is afzien. Een paar keer kan Ward me een sleeplijn bieden om zo in de klim de krachten te delen. Meestal heeft Ward al zijn energie en concentratie nodig om er voor te zorgen dat we op de juiste route blijven. Ik zit in zo’n fase in de race dat ik vermijd na te denken over hoe ver we nog moeten. Ik probeer alle signalen van mijn lichaam te negeren en gewoon door te gaan. Dit is ook onderdeel van de sport. Het is niet leuk, maar je hebt met jezelf en je teammaatje afgesproken om door te gaan. De truc is om dit besluit als gegeven te zien en hier niet op terug te komen. Hoe dan ook ben ik heel blij dat Ward ons kilometer na kilometer zorgvuldig en zonder wezenlijke fouten door de etappe heen loodst. Dit is mijn houvast. Iedere keer dat ik hoor: “over 750 meter een T-splitsing naar links”, heb ik weer een haalbaar doel. Zo leidt Ward me door deze etappe heen.

En wat blijkt, er zit een einde aan deze etappe en daarmee aan mijn lijden. Een laatste steile klim en we komen bij TA4 dat op een topje boven het stadje Goslar ligt. Op een oude stadskaart staan de CP’s ingetekend, we nemen deze over en starten onze laatste run. Ik ben nog niet helemaal helder en vergis me volledig met navigeren. Gelukkig kijkt Ward even mee en wijst me op mijn fout. Ik had me vergist tussen TA 4 en een willekeurig CP in de buurt. De navigatie blijkt overigens verder eenvoudig, maar het tempo is eruit. In het mooie oude stadscentrum van Goslar pikken we in een stevig wandeltempo de 4 CP’s op. We proberen nog 1 of 2 keer te rennen, maar dit is steeds van korte duur. In de laatste klim terug naar TA 4 wordt het langzaam licht. De nacht is relatief zacht geweest en de voorspelde regenbuien zijn uitgebleven. We zijn gespaard… Helaas krijg ik in deze laatste klim behoorlijk last van mijn knie. Een blessure waar ik me vooraf enigszins zorgen over maakte, maar die tot dusver eigenlijk nauwelijks problemen gaf. Tot nu dus.

Hard werken voor de bonuspunten

Gelukkig rest ons alleen nog een MTB etappe van 24 km. In deze etappe kunnen we nog een aantal bonuspunten (BP’s) verdienen. Nog 24 km tot de finish dus. Ward neemt de kaart weer en we stappen op onze fietsen. Wat ben ik blij met onze nieuwe teamkleding. Normaal gesproken heb ik binnen de kortste keren last van zadelpijn. Deze race heb ik een triatlon broek van Fusion gedragen en nauwelijks last van mijn zitvlak gehad. Ook de overige kleding zit als gegoten.

Nog een kwartier lang heb ik op de mountainbike last van mijn knie. Ik kan alleen met mijn rechterbeen kracht zetten. Maar de pijn trekt weg en we kunnen door. In de eerste helft van deze etappe moeten we veel klimmen en ik voel me weer slecht. Eten lukt nauwelijks en ik ga langzamer en langzamer. Zo kan deze etappe nog lang gaan duren. Om bij een BP te komen moeten we over een pad waar 500 meter lang omgevallen bomen overheen liggen. Om de onszelf en de mountainbikes hier door heen te sleuren moeten we onze krachtreserves aanboren. Als we na lang ploeteren bij het BP komen, ben ik volledig gesloopt. Er moet iets gebeuren, dus ik neem 5 minuten rust en dwing mezelf wat te eten en te drinken, ga even naar het toilet en kleed me om (ik had het bloedheet). Gelukkig werpt dit zijn vruchten af en kunnen Ward en ik al snel weer als gelijken de etappe vervolgen. Het laatste deel van de etappe gaat vlak of bergaf, dus deze vliegt voorbij. Om kwart over 8 ’s ochtends, na 28h15 racen, worden we door de organisatie opgewacht bij de finish. We zijn op, maar heel blij met onze prestatie.

Samen sterk, finish!

We passeren de finish als 2^e ranked team op 2 uur en 25 minuten van de winnaars, Racing Denmark. Uiteraard zorgt onze straf CP ervoor dat we het podium niet mogen beklimmen en het moeten doen met een 9^e plek. Voor mij en Ward is dit echter bijzaak. Wij hebben samen heel sterk geraced. We hebben van elkaars krachten gebruik gemaakt, we hebben goed genavigeerd en we hebben bewezen dat we in dit deelnemersveld serieus mee kunnen doen. En natuurlijk hebben we er ook weer veel van geleerd.

Organisatie en vrijwilligers; enorm bedankt voor het neerzetten van een strakke race en voor jullie enthousiasme.