Nederlands kampioenschap Adventure race 2015 (Duitsland, juli 2015) – verslag Jeroen
Bang om tijdens de race in slaap te vallen had ik besloten om de week ervoor vroeg naar bed te gaan. Resultaat? 2 nachten klaar wakker in bed, zo ook de nacht voor de race….. maar 3 uur geslapen. Dus met een zwaar onderbuikgevoel reed ik richting Venlo. Daar had ik afgesproken met Maartje van Spijker. Vandaaruit zouden we naar Auenland rijden. Gelukkig mocht ik eerder weg van mijn werk waardoor we 30 min speling hadden om op tijd te zijn. Maartje reed waardoor ik een hopeloze poging deed om wat slaap te pakken.
Voor Maartje was deze race pas haar 3de keer. Ze begon pas 3 maanden geleden met een race die ik met een paar vrienden organiseer: Hard van Brabant. Daarna deden we samen voor het eerst AR Hardenberg en nu meteen een 24 uurs. Wat een lef om zo dit avontuur aan te gaan.
Tijdens de briefing probeerde ik, met mijn niet ontwikkelde talenknobbel, iets op te pikken van de Duitse uitleg. Gelukkig kon Maartje dat wel….. Het enige wat er duidelijk was was dat je om 15:45 uur in de bus moest zitten.
Vol spanning reden we met alle teams naar de startlocatie: Winterberg.
Daar aangekomen kregen we een zeer uitgebreide uitleg in het ………….Duits.
Ik schakelde maar over op de visuele uitleg van de beste man. De man legde uit hoe we moesten schieten alla Biatlon. Gelukkig mocht iedereen oefenen voor de start want elk gemist schot koste je een strafrondje. Ik dacht: “Appeltje eitje. In dienst was ik schutter 1ste klas. En Maartje ook.” Echter ik schoot van de 10 pogingen er 7 mis….. en Maartje ook in die richting. Totaal verbouwereerd stonden we wat om ons heen te kijken. Ik merkte op dat iedereen slechter schoot op baan 7 dan op baan 8 en 9. Dus ik ging het nogmaals doen op baan 8 en ja hoor. Maartje en ik schoten alles raak. Keuze gemaakt dus.
De “proloog” bestond uit drie verschillende kaart opdrachten ( zie foto) en tussen elke ronde moest 1 van de 2 schieten.
Bij de eerste ronde deed ik het op baan 8 en schoot alles raak maar Maartje moest op haar beurt op baan 9…… ai…….ai maar ook Maartje schoot alles top raak.
Etappe 2: Bike (43 km)
Na een klein uurtje gingen we de 2de etappe in op de fiets. We begonnen na een korte afdaling meteen steil te klimmen en we probeerden niet meteen in de maximale hartslagzone te komen maar dat ging niet geheel volgens plan. ….. we probeerden het tempo omlaag te schroeven om niet meteen te gaan verzuren. Sommige stukken was te steil om te fietsen maar samenwerkend werkten we het ene punt naar het andere punt af….. De hartslag bleef vooral bij Maartje echter te hoog.
3De etappe: Runbike (19km)
In het bijna donker bos kwamen we aan op de TA. Op dat moment lagen we 9de overall en 1ste bij de mix.
We probeerden de pannenkoeken die Maartje met alle liefde thuis had klaargemaakt op te eten maar beiden lukte het niet om ook maar 1 klein stukje weg te krijgen. En dat terwijl normaal gesproken pannenkoeken heerlijk zijn. Bijna onaangeroerd verdwenen ze weer in de rugzak. Pannenkoeken werden vervangen door winegums en cola….
Het zou een pittige etappe worden met zeer steile hellingen en onbegaanbare paadjes maar soms had je gewoon geen keuze. We werkten goed samen en het tempo ging omhoog totdat Maartje zowat letterlijk van haar fiets viel met kramp in haar bovenbenen…… Damn: wat sneu. Ze had in de voorbereiding alles gedaan om dit zoveel mogelijk te voorkomen: goed eten en drinken, magnesium slikken, masseur enz.
Een beetje hulpeloos stond ik daar maar wat. Tja wat kon ik doen? Alla voetballers de benen omhoog gooien? Leek me niet zo verstandig. Na een paar minuten stond ze op en gingen we verder. Ik probeerde wat grotere afstanden te rennen zodat Maartje meer op
de fiets kon blijven zitten maar de kramp kwam nog een paar keer terug. Gelukkig wisselden de spiergroepen elkaar af. Alles kwam aan bod: kuiten, bovenbenen, billen.
Toen ik vroeg:” Zullen we wat punten laten liggen? Dan blazen we niet alles helemaal op. We moeten nog 20 uur” . Ik was voorbereid op verschillende antwoorden maar niet op het antwoord:” Nee!! We pakken alles!. Laten liggen kunnen we altijd nog.” En met deze woorden stapten ze op en begon ze weer te rennen en ik kon alleen maar denken:” Wat een pitbull”
Mooi op schema kwamen we aan op de TA ( = wisselpunt).
4de Etappe: MTB (38km. )
We reden weg en Maartje werd steeds sterker met fietsen…. Ik had al zo’n vermoeden dat het een dieseltje zou zijn en dat werd nu werkelijkheid. Ik daarentegen werd minder. Zoals zo vaak begon mijn maag te protesteren… ik merkte ook dat mijn tempo omlaag ging. Gelukkig was ondertussen de hartslag van Maartje op een goed niveau en daar was ik blij mee. Met grote bouwlampen op onze fietsen vonden we de punten vrij gemakkelijk. Tot nu toe hadden we alle punten. Tijdens de race weet je echter nooit hoe andere teams het doen. Tegen het einde van de etappe begonnen de eerste druppels te vallen zoals de voorspeling was. Ik durfde niet op mijn horloge te kijken. Bang dat ik de tijd zie en meteen hierdoor slaap kreeg. Ik voelde mezelf qua frisheid goed en wilde de slaap niet op mij afroepen. Ook Maartje was nog fris wakker.
5de Etappe kano.(19km)
Hier keken we wel een beetje tegenop omdat onze techniek met kanoën nog wel wat beter kan en ook wel om de lengte. Geschatte tijd was ruim 3 uur. Gelukkig bleek het een dubbele kajak te zijn en dus ook met dubbele peddels. Dat zou al veel beter gaan werken. In regenkleding, het kwam nu echt naar beneden, gingen we met lichte schemering het water op. Het was een mooie ervaring om te peddelen op zo’n mooie meer met steile heuvels om je heen. Je hoorden niets behalve de slagen van de peddels, het was bijna rustgevend….. iets te rustgevend.
Maartje knipten de hele race de punten en dus ook nu maar het in en uitstappen was niet fijn voor haar benen…….maar ze wilde niets ervan weten dat ik het wilde doen….. Wat een mentaliteit heeft ze zeg….
Bij een aantal punten moesten we lang zoeken. Voorbeeld: Omschrijving van een CP: “Boom bij waterkant” . Maar geen boom te zien bij het water. Achteraf hoorden we dat het waterpeil 1,5 meter lager was dan normaal en daardoor was de “kustlijn” soms wel 60,70 meter teruggetrokken. Gelukkig hielp de schemering ons steeds meer en meer. Maar dit geintje heeft ons zeker bij 2 cp’s 30 min gekost..
De tijd begon te dringen en we twijfelden om nog een punt te halen die in een zijarm lag. Op dat moment kwamen Wodi en Henk uit die zijarm. Stoom kwam uit hun bootje…. Ligt uitgedrukt: ze waren niet blij. Ze hadden blijkbaar 1,5 uur lopen zoeken naar 2 cp’s en niet gevonden. Ai Ai…wij wel maar dat was ook dankzij de schemering. In het donker was het idd een veel moeilijkere opdracht.
We besloten om toch het punt te pakken en op dat moment lagen we fictief zelfs voor op Henk en Wodi. Toch een mooie gedachte.
Maar nadat we dat ene punt pakten werd het een race tegen de klok om op tijd bij de TA te zijn. Daar stond namelijk een deadline op. Kom je te laat dan moet je meteen 2 cp’s weer inleveren. Het laatste uurtje was het dus echt even harken in het water maar we kwamen 15 min voor tijd aan……gelukkig
Etappe 6: Run (16km)
Tot mijn grote verbazing stonden daar Henk en Wodi nog steed bij de TA. En dat terwijl ze op ons ruim 20 min voorlagen…. Ik begon toch echt te denken dat we samen erg goed bezig waren.
Nat en koud trokken we de boot aan de kant en verstijfd probeerde ik na 3 uur peddelen de boel weer los te krijgen. We moesten weer een strippenkaart doen. (zie eerste foto)
Altijd lastig en vervolgens moesten we de blind lijn doen. Het lopen ging niet meer van harte. Het voelde aan alsof we een piano op onze ruggen hadden.
In deze etappe moesten we ook coördinaten intekenen. Omdat de wijze net wat anders was dan normaal en omdat de vermoeidheid toch begon mee te spelen kwam ik er niet aan uit. Achteraf bleek Maartje drop te hebben aangeboden maar dat had ik helemaal niet meegekregen. Na 15 min liet ik een kleine “ aioto” kreet. Gelukkig kwam Erik Rovenkamp mij uit mijn mentale nachtmerrie halen en de oplossing was eigenlijk gewoon te simpel voor woorden….. Het doet wat met je……..zo lang sporten.
Na het intekenen besloten we min of meer een directe lijn te pakken naar de volgende TA. De tijd begon echt te dringen en we liepen niet meer op schema. Moeizaam kwamen we weer op gang om vervolgens hopeloos te zoeken naar een CP. Gefrustreerd gingen we maar verder. Uiteindelijk maar 2 cps gepakt van de coördinaten ipv de 5 a 6 .
Aangekomen bij de TA kreeg ik te horen dat de deadline van de race geen 18:00 uur was maar 19:30 uur. Was tijdens de briefing gezegd blijkbaar……bagger…. Toch meer lessen LOI volgen. Ik baalde een beetje dat we daardoor niet meer punten hadden gepakt in deze etappe. Nu wist ik totaal niet meer hoe we lagen in het veld. Regelmatig zag ik
Marleen en Patrick. En ook Erik en Mirjam. . Dus we zullen wel bij elkaar liggen dacht ik toen. Achteraf kreeg ik te horen dat veel teams hopeloos hadden gezocht naar verschillende CP’s…..
Etappe 7: MTB (49 km)
Het was ondertussen al na 11 uur s’morgens.. We hadden er dus al 17 uur opzitten. Nog 8 uur te gaan en 3 etappes. We kunnen dus nog steeds veel punten halen. Het ging gestaag. Maar uit een totaal onverwachte hoek kwam dan toch de bekende gevreesde “Sleepmonster” . Mijn ogen vielen tijdens het fietsen af en toe dicht en ook Maartje had er last van. Dat is niet wat we hadden afgesproken. We zouden elkaars dipjes aflossen. Nadat ik op een gegeven moment finaal de verkeerde kant op reed ( gelukkig maar paar 100 meter) en vervolgens echt 5 min. bezig was om te bedenken welke kant ik dan wel op moest wist ik dat we even iets moesten bedenken. Ik vroeg aan Maartje of het een goed idee was om in een dorp wat cola en chips te halen…… Keuze was snel gemaakt.
Dus bij het eerste dorpje dook ik het winkeltje in maar geen cola. Bagger.
Wij dus verder en toen zei ik:” ze hadden wel meloen…” Dat was een hele goede alternatief. Dus wij weer terug en hebben daar samen een halve meloen in combinatie met chips in 5 minuten naar binnen gewerkt. Maar wat was die Meloen heerlijk koud en lekker… Voortaan zal een Meloen altijd herinneringen oproepen aan deze race. Met volle pensen gingen we weer verder. Het monster was verdwenen.
Maartje had tijdens deze etappes echt weer de power om die bergen op te knallen. Mooi hoe het lichaam toch steeds kan herstellen. Mijn hartslag was schrikbarend laag. Berg op 113 BPM….. in het begin van de race was dat zeker 160 geweest.
Etappe 8: Run (14 km)
We hadden nog 4,5 uur over. Dus we besloten max 2 uur met deze etappe bezig te zijn zodat we de laatste etappe vol konden pakken. Na een heerlijke koud colaatje gingen we het verplichte punt pakken. Ik maakte kompasdoorsteekjes en we kwamen perfect aan. Maar het tempo was er echt helemaal uit. We wandelden de gehele tijd en we merkten ook dat dit het enige punt ging worden.
Etappe 9: MTB (30 km)
Weer terug op de TA ging ik de laatste route intekenen terwijl Maartje even de ogen dicht deed. We besloten alle punten te pakken. Terwijl ik bezig was met intekenen klapte ik met mijn hoofd ineens op de tafel. Damn…….letterlijk in slaap gevallen maar nu wel weer wakker. Tijd om te gaan. Maartje ging nog even naar de WC maar kwam met minder goed nieuws terug. Heel haar zitvlak was schraal/kapot. Ik probeerde haar gerust te stellen dat ik alleen maar asfalt had ingetekend. Dat klonk bemoedigend.
Maar na de 2de CP kon Maartje echt niet meer. Het deed te zeer, ze kon niet normaal meer zitten en ze had de tranen in haar ogen. De bikkel die al uren aan het vechten was was op. En nog zei ze:” Maar we gaan wel de finish halen!!” Had ik al gezegd dat ze karakter had??
We hadden al snel besloten om de rest te laten liggen en rechtstreeks naar de finish te gaan. Nog 1,5 uur te gaan…… maar hoe? Maartje kon niet meer zitten. Lopen was geen optie als we op tijd binnen wilde zijn. Steppen……. Dat was misschien een idee…. Dus staand op 1 pedaal gingen we verder. Maar bergop ging dat niet lekker.
Dus besloten we het sleepkoortje te gebruiken. Maartje probeerde staand mee te trappen en ik probeerde zo hard mogelijk te fietsen. Nog 1 uur te gaan en zeker nog 8 km. Bergop was echt hard werken voor ons. Natuurlijk kon Maartje niet de gehele weg staand fietsen en dus moest ik het compenseren…… dat was wel een uitdaging maar ik dacht alleen bij mezelf: “ Dit is een goede training voor Ierland deze zomer” . Gelukkig waren er ook stukken bergaf en we haalden zelfs bijna teams in.
30 min voor tijd kwamen we aan bij de finish.
Tijdens het eten spraken we met veel teams. Wat is dit toch een mooie sport met mooie mensen. Heerlijk om met gelijkgestemden te kunnen praten over de avonturen en de motivaties. Na het eten kwam dan het moment: De prijsuitreiking. Ik was niet helemaal zeker van mijn zaak omdat we gedurende de race alle mixteams regelmatig zagen.
De 3de plaats was voor Erik en Mirjam en toen dacht ik al van:” Ha..de kans is nu best groot” Toen bleek dat Marleen en Patrick 2de waren wist ik eigenlijk al dat wij 1ste waren tenzij we toch echt veel steken hebben laten vallen. En toen de verlossende woorden:
Dutch Adventure Mix zijn 1ste!!!
3,125 totaal aantal vertoningen, 2 aantal vertoningen vandaag
by 