Embrun Raid (Frankrijk, september 2014) – Verslag Wout
Embrun Raid 2014
Door: Wout van Hoof
Embrun is een dorp in de Franse Hautes Alpes, gelegen aan een helder blauw stuwmeer en tussen de bergen. Bekent vooral vanwege één van de zwaarste triatlons ter wereld, de Embrun man. Maar vandaag het toneel van de Embrun raid. De adventure race waarvoor Peter en ik ons hebben ingeschreven. We hebben er voor gekozen mee te doen aan de 10-uurs variant van het evenement. Hoewel we allebei redelijk fit zijn, hebben we weinig kunnen trainen de afgelopen tijd. We kiezen voor de veilige optie en laten de 25-uurs wedstrijd schieten.
Peter en ik wonen in het Franse ski-dorpje Puy saint Vincent, dat op ongeveer een uur rijden van Embrun ligt. Een thuiswedstrijd is het hiermee niet, maar de bergen zijn ons niet vreemd. De hectiek van het zomerseizoen (we weken in het toerisme) is voorbij en wij kijken uit naar een dagje buiten spelen.
Ons doel is dus er een mooie dag van te maken. Toch zijn we allebei enigszins gespannen. Een spanning die er altijd is voorafgaand aan een race en meestal aanhoudt tot het startschot. In de bus naar de startplek worden we gebrieft. 90% hebben we begrepen (voertaal Frans), voor de laatste 10% informeren we bij onze achterburen. De kaarten hebben we al voor de busrit ontvangen en we zijn blij te zien dat er relatief veel lopen in de race zit. Dit gaat ons over het algemeen goed af.
Om half negen klinkt het startschot en mogen we lopend op zoek naar onze eerste CP’s. Het is nu behoorlijk koel maar de blauwe lucht beloofd een warme dag. Meteen stevig bergop dus de kou is snel vergeten. Het is een strategische keuze om harder van start te gaan dan we normaal zouden doen. We weten namelijk dat we tijdens de 2e etappe uit kunnen rusten. Omdat ik een slow-starter ben en Peter er over het algemeen als een gek vandoor gaat na het startschot, krijgt hij de kaart in handen. De route die er op de kaart erg eenvoudig uitziet, blijkt een stukje pittiger dan verwacht. De kaarten zijn oud. Hoe oud?? We lopen boven een skidorp dat vergane glorie ademt, maar volgens onze kaart nog niet eens gebouwd is. Geen enkel pad loopt nog hetzelfde en waar de locals in een gestaag tempo doorlopen naar het eerste CP (dat is achteraf onze conclusie), staan wij regelmatig stil om te kijken waar we nu eigenlijk zijn. Daarna natuurlijk weer vol in de verzuring om aansluiting te vinden bij het eerste deel van het deelnemersveld. Aangekomen op de plek van het eerste CP vinden we veel teams, maar geen knijper… Een aantal teams vertrekken alweer om toch ergens anders het CP te zoeken. Wij zoeken nog even door en na 10 minuten verschijnt iemand van de organisatie om het CP op te hangen. Gelukkig verloopt het 2e deel van deze run zonder problemen.
Als een van de eerste teams zijn we bij het wisselpunt. Hier start een via ferrata waarbij de tijd wordt geneutraliseerd uit veiligheidsoverwegingen. Alle teams hebben 1:30 uur de tijd om deze via ferrata uit te klimmen. Wetende dat er geen teams voor ons zitten die ons onnodig ophouden, klimmen we op ons gemakje door de via ferrata heen en genieten van een fantastisch uitzicht. We zorgen dat we goed eten en drinken en komen uitgerust weer terug op het wisselpunt. Nog even boogschieten om tijdwinst te verdienen en dan weer schakelen naar de wedstrijdmodus.
Over de afgelopen etappe hebben ongeveer 1:10 uur gedaan. De teams die tegelijk met ons begonnen, zijn nog niet terug op het wisselpunt. Dus hoewel deze teams misschien wel een kwartier later aan de volgende etappe beginnen, liggen ze nog altijd gelijk met ons. Het feit dat we als eerste weg zijn, zegt dus eigenlijk niets. Dit is onze keus. We mogen ook gewoon 20 minuten gaan zitten wachten en precies op de 1:30 uur deadline weer vertrekken. Misschien was dat het verstandigste, maar wij zijn niet gekomen om 20 minuten te picknicken. Dus we gaan door en accepteren dat we vanaf nu geen idee hebben op welke positie we precies liggen.
Het volgende loop CP kunnen we niet vinden. We zijn er van overtuigd dat we op de juiste plek staan, maar er is geen CP. Dit is al de 2e keer vandaag. We besluiten dus niet te lang te zoeken en lopen door naar de plek waar een oriëntatieloop begint. Een team dat samen met ons aan het zoeken was had dit besluit al iets eerder genomen, dus we hebben weer een team om op te jagen.
De oriëntatieloop in de steile hellingen van het skigebied les Orres gaat top. Peter en ik hebben er veel lol in en door goed navigatiewerk van Peter en een steady tempo, zijn we het eerste team dat weer terug is op het wisselpunt. De benen beginnen wel de eerste pijntjes te vertonen, maar dat kan ook niet anders met al die hoogtemeters.
Snel de mountainbike op en op zoek naar de volgende checkpoints. Ondanks wat kleine moeilijkheden vanwege oude kaarten (dit probleem bestaat dus niet alleen in Turkije) loopt het eigenlijk allemaal erg soepel. We nemen de uitzichten in ons op en genieten ervan dat het allemaal zo goed gaat. We merken dat de vermoeidheid in de benen toeneemt, maar met nog een kajaketappe en een korte loopetappe in het vooruitzicht, baart dat ons nauwelijks zorgen. Bij het wisselpunt horen we dat er één team 5 minuten voor ons ligt. We zijn niet verrast dat andere teams sneller zijn op de mountainbike, maar dat we ze niet voorbij hebben zien komen, verrast ons wel. De route was min of meer verplicht. Eigenlijk wel leuk, we hebben nog redelijk wat energie en weer een team in te halen.
Dan volgt het onderdeel waar we naar uitkeken. Op het heetst van de dag de kajak in en de Durance afsoppen. Peter en ik redden ons prima in de kajak en het koele water is een welkome verfrissing in de brandende zon. Bovendien is de Durance een mooie rivier met indrukwekkende rotspartijen aan de oevers en leuke stroomversnellingen.
Bij het volgende wisselpunt worden we enthousiast door Elke en Lobke toegejuicht. We blijken nog steeds 4 minuten achter te liggen. En naar het blijkt, zagen onze concurrenten er niet meer zo fit uit. Nog 5 km. lopen naar de finish. Peter had wat last van krampen in de kajak, maar verder voelen we ons allebei nog goed. De achtervolging wordt ingezet. Al eerder dan we dachten zien we de twee mannen voor ons lopen. Dat gaat inderdaad niet meer soepel. We halen ze in en komen uiteindelijk met 4 minuten voorsprong over de finish.
Natuurlijk waren we heel blij dat we als eerste over de finish kwamen, maar toch vooral omdat we een hele leuke dag hebben gehad. Peter is duidelijk fitter geworden het afgelopen jaar, maar dat het vandaag bij hem zo soepel ging was voor ons allebei een enorme opsteker.
We zijn ons er vanaf het begin van bewust dat de kans groot is dat het team achter ons toch de wedstrijd zal winnen. Er volgen nog tijdscorrecties naar aanleiding van het boogschieten, de via ferrata en de oriëntatieloop. Over het boogschieten en de oriëntatieloop maken we ons geen zorgen. Maar de tijdscorrectie van de via ferrata zal in ons nadeel werken. Als we even later ook nog van de organisatie horen dat punt 3 wel op de juiste plek lag, weten we dat de eerste plek buiten ons bereik ligt. Maar dan toch hopelijk wel 2e of 3e…
Overigens denk ik nog steeds dat punt 3 niet op de juiste plek lag. Maar misschien is dat wel het befaamde zelfbeschermingsmechanisme waar iedere adventure racer (zo niet ieder mens) aan lijdt. Het ligt niet aan mij, maar aan de organisatie.
Eindsom: 1 Cp niet gevonden dus 10 strafminuten (dat valt mee!!). Een hele mooie 2e plek en een fantastische dag met Peter door de bergen gestoempt. Een mooie teamprestatie en natuurlijk ook leuk dat het enige niet-Franse team een podiumplekje wegkaapt.
‘Comment c’est possible, Pétèr et Voet (Wout), de l’équipe Hollandais Dutch Aventure sont le premier équipe qui finir l’Embrun Raid M.’ Commentaar bij onze finish.
Met dank aan onze betrokken sponsoren Safety Pro en Zero Cinq.
1,170 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 