Beast of Ballyhoura (Ierland, augustus 2014) – Verslag Renate
Boarding please
Daar ging de oranje parade weer over Schiphol. Henk, Ward, Wouter en ik. Met veel enthousiasme kijken we uit naar de Beast of Ballyhoura. Dit is een adventure race in Ierland van 40 uur, verdeeld over mountainbike, zwem, loop en kayak etappes. Non stop en slapen zijn we niet van plan! De zenuwen gierden toch wel een beetje door mijn lijf. Wat zou me deze keer te wachten staan? Heel veel regen, het blijft natuurlijk Ierland. Dan kan het ieder geval meevallen. Met mijn teamgenoten zit het meer dan goed. Ik ben op weg met de beste adventure racers van Nederland. Eigenlijk bizar, Ward Nederlands kampioen en Henk en Wouter zijn de nummer 2 van Nederland. Met Henk had ik nog nooit geraced, maar zoals je hierboven kan lezen had ik daar alle vertrouwen in!
Zo, even opstijgen en landen en we waren in Ierland. We werden warm onthaald door de organisatie en naar Castletownroche gebracht. Dit is een klein dorpje in het noorden van Cork, waar het basiskamp zat. Ons plan was om snel onze spullen te regelen, fiets klaar te maken, tas en bike box gereed te maken. Zodat we nog flink wat uur konden slapen. Het idee was heel goed, alleen in de uitvoering viel dat toch tegen. Je blijft best lang met je materiaal in de weer. Verder is eten voor Dutch Adventure ook een hele belangrijke bezigheid in de voorbereiding voor een race. Maar we hadden toch nog een paar uur kunnen slapen. Om 24:00 uur vertrok de bus om ons naar de start plaats te brengen. Op het laatste moment nog even een lekker koffie broodje en een banaan naar binnen gewerkt.
Raceopzet
De Beast of Ballyhoura is een race met een punten systeem.
In deze race heb je 2 verschillende checkpoints (CP’s):
– Mandatory points (MP) Dit zijn verplichte punten
– Bonuspoints (BP) dit zijn punten die niet verplicht zijn.
Door de BP’s te halen krijg je extra punten. Het team met de meeste punten wint. Om te controleren of elk teamlid bij het checkpoint is geweest, draagt elk lid een bandje waarmee hij de tijd kan laten registreren(SI).
We zijn begonnen!
Om 02:20 uur gingen we van start. Dit was een loop etappe van ongeveer 13 km.
Tijdens de eerste etappe gingen we al meteen een heuvel op. Wouter en Henk gingen er lekker snel vandoor. Ik en Ward zijn beiden een beetje dieseltjes, dus hadden we even tijd nodig om opgang te komen. We probeerden (met enige moeite) weer aansluiting te zoeken. Toen kwamen we aan bij de eerste MP. Ik besefte toen meteen waarom er zo hard werd gelopen. File bij MP1. Ieder teamlid moest met zijn SI de tijd laten registreren. 28 teams x 4 = erg druk. Wij blij dat we even hadden doorgebeten, want we waren weer snel weg. Toen we de eerste MP’s hadden, gingen we opzoek naar de BP’s die op de heuvels lagen. Het waaide er flink en de mist maakte het erg lastig met navigeren. 
Ik heb meteen ook kennis gemaakt met het Ierse heuvel gras. Je zakt er gewoon doorheen, soms tot aan je knieën. Door deze combinatie hadden we al redelijk snel besloten om deze BP’s lekker te laten liggen en ons te focussen op de MP’s en de BP’s die er nog aan gingen komen. We zijn toen gaan afdalen richting het meer. Aan het meer was het wisselpunt voor de 300 meter zwem etappe. We hadden van te voren afgesproken dat ik, Henk en Ward gingen zwemmen. Wouter zou alle spullen mee dragen naar de uitstap plaats. Ik had me gelukkig snel omgekleed, dus ben ik met een voorsprongetje in het water gegaan. Ik voelde me even als een kat in het water, met een zwemtechniek van een 6 jarige. Voor de rest was het gewoon genieten, zo vaak zwem je niet vroeg in de ochtend op zo een prachtig meer. Op de helft van de zwem etappe werd ik voorbij gezwommen door Henk, met een techniek om jaloers op te zijn. Er moet toch maar eens een zwem sleepje worden uitgevonden! Het uitstap punt van het zwemmen was ook meteen het instap punt voor het kayakken.
Het was alweer licht geworden toen we aan de kayak etappe begonnen. Dit zou een etappe zijn over het meer van 13 km. We besloten om een BP te pakken, omdat het navigeren met kayakken een stuk makkelijker is. Het zou ongeveer 6 km extra zijn. We dachten dat dit in totaal ongeveer een uur langer zou duren. Dat dachten we ja.. Het was met flinke wind tegen, al een uur naar de BP toe. Toen moesten we nog verder. Maar we hadden wel een extra BP! Op deze BP mogen we wel een beetje trots zijn, 23 teams hadden dit punt laten liggen.
Rond 09:00 uur kropen we met stramme pootjes uit de kayaks richting TA1. Op dit TA konden we de kaarten intekenen en ons klaar maken voor de eerste bike etappe. Dit zou een etappe van ongeveer 35 km zijn. Na een aantal kilometers te hebben gefietst, kregen we door dat de auto’s toch niet aan de verkeerde kant van de weg reden. We zaten natuurlijk in Ierland! Oké, uitwijken naar de linker weghelft! Op sommige momenten in de race bleef het links rijden toch nog lastig. Net zo lastig als het Ierse weer. We kregen regen, veel regen. Ondanks dat, reden we lekker door en kwamen we al beter op schema te liggen. 
We hadden zelf een tijdsschema gemaakt met de geschatte tijden die we over de etappes zouden doen. In best case en in worst case. Deze deadlines hebben ons enorm geholpen tijdens het maken van belangrijke keuzes in onze wedstrijd. Na deze bike etappe kregen we een water special task. De canyoning.
Plons!
Het was fijn dat we voorin in de wedstrijd mee deden, zodat we tijd hadden voor de canyoning. Andere teams die een stuk later aankwamen, mochten de canyoning niet meer doen en kregen een straftijd van 2 uur. Op het TA snel onze natte fietskleding uitgehangen in de tent, met de hoop dat het een beetje zou opdrogen. Omdat alles nat was, kreeg ik m’n wetsuit maar moeilijk aan. Met het kruis op m’n knieën zijn we omhoog gerend naar de canyoning. Het tempo zat er lekker in en met een mooie winnaars mentaliteit gingen we weer wat teams voorbij. De canyoning wat erg leuk en heel mooi. 
Het begon al meteen met een sprong van een aantal meter. Niet teveel nadenken en gewoon gaan. Vrolijk verder dobberen en op naar de volgende sprong! Wouter die hield me weer lekker voor de gek en zei dat de volgende sprong nog een stuk hoger zou zijn. Daar gingen dus gedachten door mijn hoofd, dat het een sprong van minimaal 4 meter zou zijn, of zelfs hoger. Wat een grap, deze sprong was net zo hoog als de eerste sprong, of misschien zelfs wel lager. Wouter had er wel voor gezorgd, dat ik voor de rest heel ontspannen door de canyon heen ging. Dit was echt genieten! Het geluid van het water, de rots wanden, de groene natuur, de mooie gladde stenen op de grond. Ik kreeg een soort van een outdoor subtropisch zwembad gevoel, en dat in Ierland! Uiteindelijk waren we bij de laatste en hoogste sprong van 4.5 meter aangekomen. Als we deze sprong allemaal zouden doen, kregen we extra punten. Ik moest van de heren eerst. Wat daar de achterliggende gedachte van was, is mij nog steeds de vraag:
1- Als Renate er vanaf springt, lukt ons dat ook.
2- Als Renate niet durft, dan hoeven wij ook niet te springen,
3- Als ze als laatste springt, kunnen we haar niet meer helpen.
4- Gewoon leuk, om Renate een beetje te plagen!
Dus ik ging als eerst. De sprong was nog verhoogd door een soort van stijger. Renate, gewoon vooruit kijken (toch stiekem met 1 oog naar beneden gekeken) Niet nadenken en springen. Daar ging ik, wat een sprong! Toen de heren, en dat ging ook allemaal snel achter elkaar. Op naar de TA, daar hebben we onze natte wetsuit uitgedaan en onze natte fietskleren weer aangedaan. Gelukkig ging het zonnetje schijnen en konden onze kleren wat opdrogen. Dat was weer voor korte duur, want het begon weer te regenen.
Na deze etappe zouden we uitkomen bij de volgende special task, target shooting. Ieder kreeg 5 kansen om een locaal Iers biertje te raken. Voor elk teamlid dat miste moest je naar een straf CP lopen. Ik had toch wel wat last van zenuwen, als ex militair zou je toch op zijn minst gewoon raak moeten schieten. Gelukkig ging dat goed, en moesten we maar 1 CP extra pakken. Daarna gingen we door met de bike etappe van 28km. Rond 22:30 kwamen we aan bij TA2. Dit was het wisselpunt voor het kayakken.
Sleepmonsters en dikke bevers
Omdat het al donker was wist ik dat mijn zwakke punt eraan ging komen. SLAAP. Tijdens de briefing werd er verteld dat de rivier flink stroomde, er verschillende passages waren en dat een wetsuit verplicht is. Ik blij! Want op deze manier zou ik lekker wakker blijven, als de kans bestond dat ik in het water kon vallen. Wildwater blijf ik toch ook spannend vinden. Tijdens deze etappe konden we ook mooi wat tijd inhalen. Eerst nog even een warme adventure food maaltijd naar binnen werken. Zo, het werd tijd om te gaan knallen! Daar zaten we dan.. Na 10 meter al vast op de stenen, omdat het water erg laag was. Na wat gesleep kregen we er weer vaart in. Het eerste verval volgde al snel. We moesten tussendoor een smalle snel stromende doorgang varen, die aan de zijkant van de rivier zat. Eerst gingen Ward en Wouter er mooi recht doorheen. Ik en Henk kwamen net wat te scheef opvaren. Toen we het nog een keer wilde proberen, kwam er een teamvoorbij dat omsloeg. Wij kwamen daardoor met onze kayak tegen een steen te liggen. We moesten flink opkanten naar de steen toe om de stroming onderdoor onze boot te kunnen laten komen. Helaas kreeg ik dat net te laat door, en daar lagen Henk en ik in het water (Sorry Henk). Daarna zijn we weer doorgevaren en ik merkte dat het water toch iets minder spannend was, dan wat ik had dacht. Ik kreeg het zwaar, heel zwaar. Ik werd echt gigantisch moe en ik kreeg last van de bekende ‘’sleepmonsters’’. Ik dacht dat ik een paar dikke bevers zag, alleen het waren dus een paar hopen grond. Verder zag ik de kayak van Wouter en Ward in een steile hellingshoek naar beneden varen. Als die hellingshoek echt in het water had gezeten waren we toch echt een paar uur eerder klaar geweest. Verder zag ik Ward nog een keer zwemmen naast de kayak. O nee, het was een peddel. Fijn voor Henk, dat hij met mij zat opgescheept. Mijn peddel ritme ging als volgt: Peddel Peddel.. aai aai..stil.. knikkebollen..wakker schrikken.. Peddel Peddel.. aai aai.. stil.. knikkebollen.. wakker schrikken..
Ik probeerde mezelf kwaad te maken, Renate stel je niet zo aan, gewoon door blijven gaan! Peddel Peddel.. aai aai.. Helaas, ik had dus echt slaap. De cafeïne pil uit Ward zijn adventure race apotheek had mij in Turkije gered. Alleen hier sloeg het niet aan. Dus dan maar gewoon door harken. Onderweg hoorde ik een vreemd geluid en ik keek naar achteren. Een zwaan? Ik zag een zwaan die aan het trappelen over het water was. Wilde deze opstijgen? O nee, hij ging recht op de kayak van Ward en Wouter af! Voordat we wat konden zeggen vloog de zwaan in op Ward en Wouter. Ik schrok me rot! Een klap van een zwaan en je kan een flinke breuk oplopen! Gelukkig reageerden Ward en Wouter vrij snel en konden ze de zwaan met hun peddel de juiste kant op corrigeren. Helemaal verbaast keken we elkaar aan. Gelukkig was het met iedereen oké, en zijn we verder gegaan. We zagen iets oplichten in de verte, dat was een stadje. Eindelijk kwam er een einde aan de strijd met m’n slaap! Een lamp van de organisatie. Ik hoopte op de uitstap plek. Helaas hier was nog een passage. Een flink verval waar we vanaf moesten varen. We moesten vaart maken en er recht vanaf gaan. Daar zaten we weer vast op een steen.. We proberen onszelf los te krijgen en zijn toen omgekiept. Ik denk dat de organisatie dit een grappig punt heeft gevonden, want hier zijn vast nog meer mensen om gegaan. Iets verderop zou het uitstap punt zijn. Helaas waren we te ver doorgevaren door een miscommunicatie met de organisatie. Dit werd dus stroomopwaarts terug peddelen. Toen was ik er wel goed klaar mee en ik was meteen wakker!
Iers gras, korte pootjes en afzien
Bij TA3 hadden we ons weer in onze natte kleren gehesen. Ook weer mijn natte sokken aangedaan. Na alle ervaringen met het Ierse gras, wist ik dat mijn sokken het toch niet langer dan een kwartier droog zouden blijven.
Rond half 4 ‘s ochtends begonnen we met de 25km loop etappe. We hadden flink wat tijd berekend voor deze loop etappe, en dat was maar goed ook. Stiekem had ik zelf gehoopt dat we flink wat stukken konden hardlopen, maar helaas. Het was veel omhoog lopen, losse stenen, modder en Iers gras. 
In de verte zag ik een aantal mooie bergen liggen en daar gingen we heen. Gelukkig was het onder tussen al licht geworden, alleen tijdens het stijgen sloeg de vermoeidheid weer toe. Ik was helemaal leeg, echt gewoon moe. Ik zwalkte maar wat. Het liefste wilde ik mezelf parkeren in de heidebosjes en de volgende dag wakker worden. Dus toen begonnen de gesprekken met mezelf, stel je niet zo aan, ja maar ik ben echt op, gewoon moe, dan nog maar een paar winegums of een gelletje. Na een aantal uur was ik over mijn dip heen. Met die bergen was het toch wel een heel mooi uitzicht! Jammes, was ik net een half uurtje over mijn dip heen, kwam hij weer gezellig terug! Daar begonnen we weer, vanaf voren af aan. Ward zorgde voor wat afleiding om mij even op kompaskoers te laten lopen, dit hielp wel weer een beetje. Gelukkig komt er weer aan elke etappe een einde. Op foto’s die ik achteraf had bekeken, heb ik hele mooie stukken van Ierland gezien. Alleen op die momenten keek ik net naar beneden. Naar de heide struikjes waar ik met mijn korte pootjes overheen moest lopen.
Finish in zicht en tegenvaller
Na ongeveer 9 uur lopen zijn we aangekomen bij TA3. Ik had toen eindelijk het gevoel dat we er bijna waren.We moesten alleen nog de foot oriëntering doen en een bike etappe van 45km naar de finish. De foot orentering waren al een beetje de laatste loodjes, iedereen begon daar zijn benen flink te voelen. 
Op naar het boogschieten. Ieder teamlid moest in de roos schieten om te voorkomen dat we extra straf CP’s moesten pakken. Met Henk zijn boogschiet skills zat het wel goed! Heel mooi raak geschoten. We hadden een paar straf cp’s die we moesten pakken. Verder hadden we nog een verplichte abseil die we moesten doen. Dit verliep vrij moeizaam. We waren ieder geval erg blij dat we voorin in het veld zaten, zodat er nog geen rij stond. Ward heeft de organisatie nog geholpen om de abseil te optimaliseren, zodat de abseil sneller en veiliger kon. Iedereen weer blij! 
Na de laatste CP’s te hebben gepakt gingen we terug naar het TA. We zaten op dit TA iets langer dan gepland. De bike boxen moesten nog uit elkaar gehaald worden, waar we dus niet op hadden gerekend. Verder kregen we te horen dat we alle hoofdwegen mochten pakken naar de finish. Deze route was dus 10 km korter geworden. Dit was een flinke tegenvaller. Want als we dit van te voren hadden geweten, hadden we op de route misschien nog wel een extra BP kunnen pakken. Ze hadden de laatste etappe aangepast omdat veel teams anders buiten de tijd zouden finishen. Aan de ene kant is dit van organisatie te begrijpen, maar aan de andere kant hadden de teams hun race dan beter moeten indelen. Nu bestond er een kans, dat als er een team was met meer punten, die normaal een half uur te laat zou binnen komen. Nu wel op tijd kon finishen en met meer punten dan ons kon winnen. Met dit gevoel stapte we dus ook op de fiets. Op deze route konden we geen CP’s op BP’s meer halen en we hadden nog tijd over. Op dit stuk konden we eigenlijk niks meer winnen of verliezen. Het was gewoon een kwestie van de race uitrijden. Voor mij werd het weer een uitdaging, want ik kreeg weer gigantische slaap. Knikkebollend langs een grote weg fietsen, is niet erg handig. Gelukkig door goede steun van m’n teammaatjes en een paar bidons met water over mijn hoofd. Kwamen we de oprijlaan opgereden naar het black water castle. De finish! Wat een heerlijk moment was dit! Hier hadden we veel voor getraind. We hadden steady door geraced en de juiste beslissingen genomen. Een koud Iers biertje erbij. Genieten was het! We mogen trots zijn op wat we hebben gepresteerd. Ons doel was fullcourse finishen. Dit hebben we samen gerealiseerd als team. We hebben leuk voorin mee gedaan in de race en weer veel geleerd. We hebben een mooie 5e plaats behaald.
Bedankt!
Wouter, erg goed genavigeerd! Ward, heeft me super goed geholpen onderweg! Henk, super gedaan. Bedankt voor het geduld en het extra peddel werk wat je verricht had, toen ik het water aan het aaien was! Lukas bedankt voor het mooie verslag tijdens de race. De support van het Dutch adventure team was mooi, leuke berichtjes hebben we ontvangen! Bedankt voor het meeleven!
Verder liepen we er nog steeds mooi bij in onze oranje teamkleding. Dankzij onze sponsors SafetyPro (www.safetypro.nl) en Zero Cinq (www.zerocinq.nl).
Iedereen die ons gevolgd heeft, super bedankt voor jullie steun! De organisatie was ook top! Bedankt Ivan en crew
Volgend jaar zijn we erbij tijdens het EK, we kijken er al naar uit!
Renate
1,145 totaal aantal vertoningen, 1 aantal vertoningen vandaag
by 