Baise Outdoor Quest 2015 (China, april 2015) verslag Renate

renate
10 mei 2015
No comments

Baise Outdoor Quest, China 2015

De Baise Outdoor Quest is een 4 daagse wedstrijd in de Guangxi regio, dit is een zuidelijke regio van China. Samen met Wouter-Dirk (Wodi), Henk en Raymond (gast racer)begin ik aan dit geweldige avontuur. Een adventure race is misschien niet de goede benaming voor deze wedstrijd. Het verschil met deze wedstrijd is dat hier niet genavigeerd gaat worden met kaart en kompass (behalve met de proloog). Alle routes zijn aangegeven met linten en pijlen op de weg. Daarbij komt ook dat deze wedstrijd niet non stop is. ‘S nachts slapen we in bivakken en in het hotel. Door deze omstandigheden lijkt het misschien makkelijker, alleen ik wist dat het afzien ging worden. Achteraf gezien is dat ook zeker waar.

Wat een reis

Het avontuur begon alweer eerder dan gedacht. Dinsdag om 12:00uur ‘s middags is nog snel de nieuwe teamkleding opgehaald, om vervolgens om 17:00 uur net op tijd aan te sluiten tijdens het boarden. Na een vlucht van 8.5 uur moesten we op Bejing overstappen voor onze vlucht naar Nanning. Dus opnieuw onze bagage en bikeboxen in en uit checken. Wat ook nog eens met moeite door de douane ging, waarbij we bijna opnieuw voor onze fietsen moesten betalen en wat enorm lang duurde door de slechte communicatie. We konden met veel stress en zweet op ons voorhoofd weer mooi aansluiten tijdens het boarden, deze vlucht hadden we echt net op tijd gehaald. Na 3,5 uur vliegen waren we geland in Nanning. Toen was het nog 2 uur wachten op de bus richting ons hotel in Leye. We vertrokken rond 19:30 uur met de bus. De organisatie had in eerdere informatie aangegeven dat het 6 uur rijden was. Nou dat was het dus echt niet! Om 23:30 uur waren we in Baise aangekomen, hier bleven we een tijd stil staan. Er werd wat gebeld en overlegd en ze kwamen tot het besluit om in Baise te overnachten en de volgende dag weer verder te rijden.

Na het niet meer kunnen vinden van de rond kruipende kakkerlak, ben ik in slaap gevallen. Om vervolgens weer fris en fruitig om 07:00 uur de bus in de stappen richting Leye. Onderweg was er nog een ongeluk gebeurt, waar we een uur hebben stil gestaan. Gelukkig raakte ik in een soort van, het-schiet-hier-toch-niet-op-modus. Dus dat kon er ook nog wel bij. Rond 13:30 uur kwamen we aan in het hotel. We konden zo doorlopen naar het eten. We stonden net op het punt om op te scheppen, helaas toch nog eerst naar de briefing. We kregen te horen wat we konden verwachten van de eerste 2 dagen. Niet alles was geheel duidelijk maar ik had er vertrouwen in dat het goed zou komen. Om 15:30 uur hadden we nog een materiaal check en voor 21:00 uur moesten we onze gearboxen inleveren. Dit was een flinke puzzel van 4 boxen, A,B,C en Start/finish. Deze boxen zagen we pas terug op verschillende wisselpunten (TA’s) . Het is erg belangrijk dat je in de juiste box, het juiste materiaal stopt. Voordat bijvoorbeeld je klimgordel uit de box haalt bij het mountainbiken en zodra je bij het TA bent voor de abseil dat je geen gordel hebt maar wel het eten voor de mountainbike etappe. Niet erg handig, dus dit moest even goed gebeuren. Dit was wel het laatste waar ik zin in had, zeker na zo een lange reis. Voordat ik het wist was het alweer tijd om te gaan slapen. Op naar morgen!

Race dag 1

‘S ochtends gingen we in de bus richting de start. Deze afstand hadden we makkelijk zelf kunnen lopen, maar in China zijn de dingen net wat anders geregeld. Elk team had ook zijn eigen assistent. Wij hadden Lilly, een schattig chinees meisje. Alle assistenten leken op elkaar. Ze hadden allemaal dezelfde lengte, lang zwart haar, dezelfde gezichtjes en de onschuldige lach en het gegiechel was bij iedereen ook aanwezig. Plus dezelfde (soms hilarische) manier van werken. Bijvoorbeeld, voor de start wilde ik nog even naar de WC en vroeg Lilly waar ik dan naartoe kon. Ze zou met me meelopen en eenmaal gevonden bedankte ik haar. Met de veronderstelling dat ze zou terug lopen naar de rest van het team. Maar nee, Lilly stond me heel onschuldig en blij aan te kijken en zei: I will wait for you here. Ik zei dat ik de weg terug wel kon vinden, maar nee ze bleef op me wachten. Zoiets had ik nog nooit meegemaakt.

Tijdens de openingsceremonie begon het wat te regenen. De organisatie was goed voorbereid en we stonden binnen no-time allemaal in leuke gekleurde poncho’s. Er werd nog wat verteld, alleen ik was erg afgeleid door het spektakel om me heen. Wat een indrukken allemaal! Chinezen in traditionele kleding, dansende draken, geluiden, andere teams en foto’s die gemaakt werden. 10 minuten na de openingsceremonie gingen we van start met de proloog. De weg was erg glad en totaal niet ontspannen liepen we naar een pleintje waar een touw was gespannen 3 meter boven de grond. Daar hing een enveloppe aan, met de volgende 3 CP’s. Wodi hielp Raymond om de enveloppe te pakken. Ons plan was om ons op te splitsen. Ik en Raymond gingen naar de dichtstbijzijnde, Henk ging op goed geluk een ander team achterna voor de abseil en Wodi ging de 3de CP ophalen. Ik en Raymond hadden al snel de CP te pakken en gingen terug naar het TA om te wachten op Henk en Wodi. In de tussentijd voelden ik en Raymond ons een beetje bekeken door een paar Chinezen. Toen kwam de vraag of ik en Raymond met een van hun op de foto wilde. Prima, waarom niet. Toen volgden er nog een paar Chinezen en zo ging dat maar door. Tot vervelends toe. Blonde mensen zijn daar blijkbaar toch een aparte verschijning. Henk was inmiddels al terug gekomen van de abseil. Nu was het nog wachten op Wodi en de tijd begon toch wel te dringen. Hij maakte het lekker spannend, een paar minuten voor de deadline kwam hij binnen. Gelukkig want hadden we deze tijd niet gehaald, stond er een dikke DNF (did not finish) op de uitslag. Wodi had het super gedaan, want de CP bleek op een berg te liggen. Een enorme inspanning om al meteen mee te beginnen. We konden nu beginnen aan de eerste etappe, een 25 km run.

Nu waren we echt begonnen. Ik keek om mij heen, mooie begroeide bergen en rijstvelden zag ik liggen. Ik liet het op me inwerken, wat geweldig dat ik hier mocht zijn! Het tempo zat er lekker in. We probeerden te hardlopen waar het kon en anders flink doorstappen omhoog. Met afdalen was het wat lastiger, de stenen waren erg glad van de regen. Toen we met een afdaling bezig waren was Henk uitgegleden en hard op zijn elleboog terecht gekomen. Het bloed guste eruit. Dit zag er niet goed uit en we hebben zijn elleboog verbonden. We vervolgden onze weg weer. Ik vond het op zijn zachtst gezegd erg vervelend voor Henk. Ik wist niet goed wat ik moest zeggen, maar vroeg aan Henk hoe het met zijn elleboog ging. Stomme vraag natuurlijk, maar niks vragen leek mij ook ongepast. Natuurlijk had hij er last van en natuurlijk werd zijn arm stijf. Dan maar hopen dat het goed komt. Helaas had Henk deze 4 dagen wel eens wat vaker last van plaatselijk toenemende zwaartekracht. We kwamen uit bij een grot waar we doorheen moesten. We vonden onze weg doormiddel van lampjes en linten. Ik probeerde soms even om me heen te kijken en te genieten. Grotten vind ik enorm indrukwekkend. Erg bijzonder dat deze er al duizenden jaren zijn en steeds toch een klein beetje kunnen veranderen. Tijdens deze etappe was ik er ook achter gekomen wat Chinezen onder een ‘’run’’ verstaan. Ieder geval niet wat ik onder een run versta! In Nederland hadden we deze etappe gekenmerkt als een hike. In deze etappe zaten enorm veel hoogtemeters, lastig terrein en veel trappen. Na een lange klim van trappen, gingen we ook met trappen naar beneden. Vanuit daar zagen we al de vrachtwagens staan van de organisatie! Yes, de deadline gehaald. Na in totaal 6 uur te hebben geraced konden we beginnen aan de MTB etappe.

De mountainbike etappe was 37km. Als ik dit nu zo terug lees, denk ik: Ach maar 37km fietsen dat is een klein stukje, maar in China ben je hier toch ook een stuk langer mee bezig. Veel off road en steile klimmen. Na een half uur hadden we 6km afgelegd, nee dat schoot dus niet op. We kwamen in een dorpje terecht waar we van onze fiets afmoesten. Hier was een CP en het pad liep meteen omhoog. Daar begonnen we aan een push bike stuk van ongeveer 3 km. Dit is onmogelijk terrein om te fietsen, via smalle paden omhoog met flinke stenen ertussen. Dus veel je MTB optillen om te voorkomen dat je fiets beschadigd raakt. Adventure racers vinden dit onderdeel niet leuk, maar blijkbaar organisatoren wel. Op een gegeven moment hing derailleur van Henk zijn fiets er kapot bij. Er miste een klein onderdeeltje, wat gelukkig Wodi terug had kunnen vinden op het pad. De tijd verstreek maar gelukkig wist Henk de derailleur zo te maken dat hij wel weer wat kon schakelen, als de ketting maar op spanning bleef staan. Ook al was het natuurlijk niet optimaal, we konden onze weg weer gelukkig voortzetten. Het was niet echt Henk zijn dag, Ik hoopte dat hij het niet te persoonlijk zou aantrekken, iedereen kan uitglijden en ook bij iedereen kan zijn fiets kapot gaan. Nu had Henk dit helaas allebei op 1 dag. Op net 10 min na hadden we de deadline voor het kayakken niet gehaald. Achteraf gezien was dit maar goed ook. Het was al laat geworden en de kayak etappe zou 32 km zijn. Dan waren we pas midden in de nacht terug geweest op het bivak. De dag zat erop, Henk wilde zich even terug trekken en zijn derailleur maken. Hij kon gelukkig een derailleur van Team Thule gebruiken. Daarna liet hij ter controle nog naar zijn elleboog kijken, en dat moest gehecht worden. Ik hoopte dat Henk de volgende dag weer kon starten, gelukkig wel!

Race dag 2, fietsen en nog eens fietsen

Vandaag stond een MTB etappe van 119km op het programma een hike en een raft etappe. We starten om 05:00 uur. We begonnen met een klim en dat hakte er bij mij meteen in. De kilometers op mijn teller gingen erg traag. Fietsen is mijn mindere onderdeel, dus dit werd nog een leuke uitdaging. Ik moest denken aan de fiets etappes van de Lycian challenge in Turkije 2014. Daar hadden we mooi in treintjes gefietst met sleepjes aan elkaar. Dat werkte toen super goed. Hier in China ging dat helaas niet lukken. Wodi had een probleempje met zijn achterwiel, waardoor er beter niet te veel kracht op zijn fiets kon komen. Henk had last van zijn elleboog en ook al was zijn derailleur gemaakt, gaf het soms nog wel eens wat problemen met schakelen. Raymond kon me in de eerste etappe hier en daar goed helpen, alleen hij gaf aan dat hij voor deze etappe toch al zijn eigen energie nodig had. Voor mij een flinke uitdaging. Ik wist dat ik de afgelopen maanden sterker was geworden met fietsen, dus dit was een mooie test om te zien of dit daadwerkelijk zo was. Gelukkig werd het vele trainen beloond. De deadline voor deze etappe was 9.5 uur en we zouden naar een hoogte van 1750 meter moeten klimmen. We gingen er vanuit dat we na het halen van de 1750 meter downhill gingen, maar helaas dat was niet zo. We bleven klimmen en de tijd versteek. Op het einde was ik er gewoon klaar mee. Tussen door nog even een ‘’motivatie snicker’’ gegeten. Wat met deze temperaturen niet zo heel verstandig is. Zeker als je downhill gaat en nog chocolade aan je handen hebt.. Dan glij je regelmatig toch van je remmen af. Maar wat een etappe en mijn armen waren rood/bruin geworden. Achteraf gezien waren ze flink verbrand want de vellen hangen nu aan mijn armen. We hadden de deadline niet gehaald, we kwamen na 10.5 uur aan op het TA. Dus deze race dag was voor ons voorbij, dus geen hike en raft etappe meer. We moesten nog wel op een paar andere teams wachten voordat we naar het hotel konden. Na wat mier zoete broodjes en veel water later,konden we eindelijk de bus is richting het hotel. Aangekomen in het hotel konden we ons materiaal weer in orde maken voor de volgende race dag. Helaas stond onze start/finish box nog bij het kayak punt. In die box lagen nog veel spullen van mij die ik nodig had. De laatste bus met deelnemers en de boxen zouden pas rond 24:00 uur aankomen. Moest ik daar nog op wachten? helaas want mijn bed begon al hard te roepen. Gelukkig was de box er rond 24:00 uur en had ik nog wat dingen kunnen doen voordat ik ging slapen. Mijn wekker had ik om 05:15 gezet, zodat ik nog wat extra tijd had om de juiste spullen in de juiste box te doen. De tijd vloog voorbij en het werd toch wel wat gestress. Net op tijd kon ik al mijn spullen in de juiste boxen doen en opgelucht stapte ik in de bus om te gaan beginnen aan etappe 3.

Race dag 3

We zaten in de bus en gingen reden naar een hoger liggend gebied. Dit leek voor mij een goed teken. Hoe meer we omhoog reden, hoe meer we downhill zouden gaan tijdens de wedstrijd! (dacht ik) We kwamen aan op een berg, daar werden we verwelkomd door chinezen in traditionele kleding met grote toeters. Na wat laatste voorbereidingen en weer een aantal foto’s met Chinezen, gingen we aan de proloog beginnen. We kregen een kaart met een aantal CP’s erop. We kregen een uur de tijd om bij het TA te komen. Zouden we daar later aankomen, dan zouden we een dikke DNF op de uitslag krijgen. Dat is wel het laatste wat we wilden. Het zou een groot risico zijn om alle CP’s te pakken en niet op tijd bij het TA te komen. Voor elke gemiste CP kreeg je 15 min straftijd. Voor safe gaan leek mij de beste optie, alleen de CP’s lagen toch wel dicht langs route. Wodi hakte de knoop door ‘we zijn niet voor niks in China! Dus we gaan voor de CP’s’. Ons plan was om elkaar op te splitsen. Wodi voelde zich fit en ik besloot met hem mee te gaan. Henk en Raymond kozen voor de CP die iets makkelijker te bereiken leek. We gingen van start, we vlogen er vandoor met op de achtergrond het geluid van de enorme toeters. Ik rende achter Wodi aan en het tempo zat er flink in. Wodi creëerde ruimte en we gingen (een tikje brutaal) langs de andere teams. Het tempo was er bij veel teams uit en er waren flinke opstoppingen op de trappen.

Bijna aangekomen bij de eerste CP liep Wodi vooruit. We lagen nu zelfs voor op team Thule (wat de winnaar van deze race zou worden) Dit gaf toch even een mooi gevoel, ondanks dat hun ons straks weer flink voorbij zouden gaan lopen. We hadden iets verderop afgesproken op een kruising met Henk en Raymond. De CP van Henk en Raymond leek op de kaart wat makkelijker maar het was een flinke heuvel waar ze omhoog moesten. We hadden nog ruim de tijd dus besloot Wodi nog een extra CP te gaan pakken. Ik voelde me sterk en ging met hem mee. Henk en Raymond liepen al richting het TA. We kregen al meteen een stijle klim en de verzuring voelde ik komen in mijn benen. Had ik er wel goed aan gedaan om met Wodi mee te gaan? Gelukkig kwam er vrij snel een einde aan de klim en boven op de berg lag de CP. Over een mooi paadje wat langs de berg liep daalden we af. Dit was een heerlijk moment, lekker hard en zo ontspannen mogelijk doorlopen met een geweldig uitzicht. Maar ging dit misschien niet iets te snel Renate? Sneller dan verwacht kwamen we aan op het TA, daar stonden Henk en Raymond al. We hadden mooi 30 min extra te pakken. We waren een half uur eerder dan de deadline, deze tijd konden we mooi gebruiken. We gingen nu beginnen aan de etappe van loop etappe van 27 km. Het tempo zat er lekker in en we begonnen met een afdaling. Regelmatig werden we weer ingehaald door wat top teams, leuk om hun ook even te zien. Daarna gingen we van de weg af, een pad in richting een jungleachtig gebied. We liepen vol in de zon en het werd steeds warmer. Ik kreeg het steeds zwaarder en mijn benen waren toch al flink vermoeid. Misschien dat ik in de proloog te veel had gegeven, dat zou dan toch stom zijn geweest. Het was ook erg warm. De temperatuur was rond de 30 graden, met een felle zon en bijna geen wind. Henk kreeg het hier ook zwaar, hij was leeg en kon een moment bijna niet meer op zijn benen staan. We hebben hem even laten zitten en hebben hem wat drinken en eten gegeven. Dit momentje van rust had mij ook goed gedaan en daarna zijn we verder gegaan. We liepen het jungleachtige terrein in. Ik vond het heerlijk, eindelijk de schaduw in! De bladeren waren gelukkig vochtig, dus ik liep er graag langs ter verkoeling. Jungle en Henk is ook niet echt de ideale combi omdat hij een stuk langer is dan de rest. Ik loop onder alle uitstekende takken door met mijn formaat Chinees (in de lengte dan) En Henk moest overal bukken en bleef regelmatig achter takken hangen. Toen we uit de jungle kwamen, daalden we af richting een dorpje. Onderweg kwamen we 1 teamlid van het Maleisische team tegen. En waar was de rest? Blijkbaar 3km verderop. Aan het hardlopende hadden we bij het dorpje het Maleisische team ingehaald. We vroegen waar hun teamgenoot was en ze keken heel verbaast achterom. Zelf zou de moed in mijn schoenen zakken als ik zover achter mijn team aan zou lopen. In het dorpje was gelukkig een waterpost. Mijn camelbag had ik alweer leeg gedronken. Tegen deze warmte was bijna niet op te drinken. We hadden deze etappe binnen de deadline van 6 uur volbracht. We kwamen aan bij het TA en vanuit hier zouden we verder gaan met de fiets etappe van 47km. Voor deze etappe hadden we 3.5 uur tot de volgende deadline. We besloten allemaal om een zakje ORS in een flesje op te lossen en leeg te drinken. De kans op uitdroging was flink aanwezig. Wodi had nog een pakje met zoutjes en daar heb ik met veel plezier van gegeten. De Chinezen hadden het ook naar hun zin op het TA. Met veel gelach zagen ze natuurlijk de witte blote konten van de sporters, omdat ze zich in hun fietsbroek moesten hijsen. De camera’s waren aanwezig, van Raymond zwerven er misschien straks nog foto’s rond op internet. Deze dag voelde ik me toch vrij sterk en het fietsen ging ook goed. Tijdens deze etappe zat er nog een 3km lange push bike in. Ik was wel een beetje klaar met de push bike, dus heb ik maar geprobeerd om er zo snel mogelijk vanaf te komen. Wodi ging als een speer naar boven en hielp waar het nodig was. Ik probeerde in een steady tempo door te gaan. Eenmaal boven hadden we onze rust gepakt en gewacht op Raymond en Henk. Toen begonnen we met een afdaling. Dit was voor mij niet te fietsen. Steil, stenen en een afgrond. Ik vertrouwde het niet zo, dus heb ik veel stukken aan het lopende gedaan. Raymond was tijdens deze afdaling nog ergens verdwenen in een kuil langs het pad. Gelukkig had hij niks en kon hij er zelf nog om lachen. Beneden aangekomen, begonnen we weer met klimmen. Omdat we zo hoog waren gereden met de bus vanochtend zou er toch wel eens een downhill aan kunnen komen. Tijdens de laatste kilometers was het uiteindelijk zo. Een mooie downhill en even lekker genieten tijdens het naar beneden rijden. Maar na een tijdje voelt dit ook niet meer lekker aan. De downhills vergen veel concentratie door de scherpe bochten en de stenen op de paden. Door het staan op de trappers verzuurden mijn benen enorm. Net voordat het donker was draaiden we het dorp in. Gelukkig we waren er bijna! Het TA lag op een dam. We waren er eindelijk, maar wel buiten de deadline. Dus we hoefden niet meer 12 km te hardlopen en 16 km te kayakken. De flying fox ging dus ook niet meer door, dit was een rope skill tussen het lopen door. Het was ook gewoon goed zo, het was weer een zware dag geweest. We hadden onze fietsen al gereed gemaakt voor de volgende dag. Verder was er nog wat eten uitgedeeld. Na een blik rijstepap, een zoet broodje en even helemaal niks doen voelde ik me weer beter. Het was een zware dag geweest en ik zag nu pas hoe zwaar Henk het had. Hij was op. We moesten nog wachten totdat we met de bus naar het bivak konden en Henk was even gaan liggen in een auto die er stond. Toen we moesten vertrekken en hij uit de auto kwam, schrok ik eigenlijk. We liepen samen naar de bus en Henk pakte mijn schouder beet om zo naar de bus te lopen omdat hij zich erg slecht en duizelig voelde. Ik hoopte dat hij zich morgen beter zou voelen. Na een tijdje rijden kwamen we aan op het bivak. Het bivak lag op een prachtige locatie aan een meer.

De organisatie had voor elk team 2 tenten opgezet waar we onder konden slapen. Het was erg fijn dat Titia erbij was (vriendin van Raymond). Ze had al 2 tenten gereserveerd en was voor ons al in de weer om eten klaar te maken. Helemaal top en erg lief. Want ik wist zelf even niet meer wat ik eerst moest doen. Liever even helemaal niks! Deze dag had er bij mij ook flink ingehakt. Na het eten voelde ik me weer iets beter en heb ik me even opgefrist met een teiltje water. Daarna nog een pakje tonijn weg gewerkt en ik had nog een pakje aan Henk gegeven. In hoopte dat alle kleine beetjes zouden helpen. Titia, Raymond en Henk lagen onder een tent en ons snurkmonster Wodi onder de andere. Omdat ik Henk toch wat de ruimte gunde voor een goede nachtrust ben ik toch maar naast Wodi gaan liggen. Een goede voorbereiding is het halve werk. Ik had mijn oordoppen mee genomen en heb heerlijk geslapen!

Race dag 4

De laatste race dag was aangebroken. De eerste 3 dagen was ik goed doorgekomen op natuurlijk wel wat zware momenten na. Ik had het idee dat de laatste dag nog flink zeer kon gaan doen. We begonnen om 07:00 uur met de kayak etappe van 7 km op het Haokun lake. Een geweldige etappe was dit! Het was een mooi meer met daaromheen mooie spitse groene bergen. Bijna onwerkelijk. Wodi en Raymond gingen samen in een kayak. Raymond had het comfort gevonden op een nekkussentje, omdat hij toch wel wat open had gefietst tijdens de vorige etappes. Henk en ik zaten samen in een kayak, omdat hij de betere kayakker is van ons vieren. Henk moest nog een beetje warm worden, wat ook logisch is met een gehechte elleboog en een zere schouder. We maakte een sleepje vast aan de Kayak van Wodi en Raymond. Als vrij snel kwamen we aan bij de CP. Daar maakte Wodi even een pitstop en zijn Henk en ik alvast vooruit gevaren. Henk was weer warm gedraaid en had de vaart er lekker in. Hij heeft me tussendoor nog wat tips and tricks gegeven, om mijn kayak skills weer wat te verbeteren. Wat was het toch fijn om even niks met je benen te doen! Na iets minder dan 2 uur waren we aangekomen bij het TA. Vanuit daar gingen we weer verder met een run etappe van 13 km. De deadline voor de run etappe lag vanaf de start op 4u40. We hadden nog 2u40 tot het volgende TA. We begonnen aan een klim, waarbij we een prachtig uitzicht hadden over het meer.

We liepen richting de grotten en deze waren net zo indrukwekkend! De grotten waren erg hoog, dus een hoofdlamp was niet nodig. Of een vast getapete smartphone op je helm, wat we bij een Chinees team hadden gezien. Het liefste keek ik heel de tijd om me heen. Alleen met de stenen die loslagen en de afgrond onder je, is het toch verstandig om je te concentreren en vooruit te kijken. Op een gegeven moment hoorden we gestommel en geroep boven ons. Er kwamen flinke stenen naar beneden denderen. Gelukkig liepen we daar niet precies onder maar ik vond het wel angstaanjagend. Een Chinees team kwam onverantwoord door de grot heen. Ze gingen in volle vaart naar beneden. Ik had enorme medelijden met het meisje van het team. Ze zat aan een sleepje, waarbij haar teamgenoot haar steeds mee trok. Ze gingen enorm snel en bijna op hun kont schoven en gleden ze naar beneden. Met grote verbazing stonden we te kijken, waarom zou je jezelf en anderen zo in gevaar brengen? Na de grot was er nog een steile klim omhoog, tussen dikke bamboe stengels door en een geweldig mooi uitzicht. We bleven lekker doorgaan en het aftellen was voor mij al een beetje begonnen. Dat was misschien niet zo verstandig geweest. Ik had in de tussentijd mijn camelbag alweer leeg gedronken. Ik had na de kayak etappe mijn camelbag niet bijgevuld. Omdat ik dacht dat ik toch niet zoveel had gedronken. Ik kwam met veel dorst langs de waterpost. Daar heb ik 2 flesjes water opgedronken en nog extra flesjes in mijn tas gestopt. We gingen snel door want de kans zat erin dat we de deadline nog konden halen. Ik dacht dat we de deadline niet meer zouden halen, en dat het na deze etappe voor ons was afgelopen. We liepen langs de rivier en de dam zagen we al liggen. Daar was ook ons wisselpunt. Wat ik niet zag dat de rivier een uitsparing had waar we nog omheen moesten. Dit was een flinke tegenvaller want het was een paar kilometer om. Het was al heel de dag rond de 30 graden met veel zon. Ik had het enorm warm, ik was moe, had veel dorst, het tempo ging voor mij te snel en ik was er ook gewoon even klaar mee. Op zulke momenten moet ik gewoon rustig blijven en in mijn eigen tempo verder gaan. Dan kom ik het snelste over zo een dip heen. Ik kreeg het idee dat ik de rest van het team aan het ophouden was en toen kwam de paniek en frustratie. O nee, Renate daar gaan we weer. Zet je zelf erover heen! In de hoop dat de jongens niet aan me zouden vragen hoe het ging, probeerde ik mezelf erover heen te zetten. De laatste kilometers waren een gevecht met mezelf. Aangekomen op het TA, hadden we toch de deadline gehaald en gingen we beginnen aan de 37km fiets etappe.

Toen zakte het lood in m’n schoenen. Oke Renate, je gaat ook niet naar een AR omdat je denkt dat het makkelijk wordt. Het afzien hoort erbij en achteraf zal je er vast om kunnen lachen. Nu ik mijn verslag aan het typen ben, kan ik nog steeds niet om deze etappe lachen. Ik wist hoelang we de andere dagen hadden gefietst, dus deze etappe zou ook nog lang kunnen duren. Dat was dus ook zo! Toen ik eenmaal op mijn fiets zat merkte ik dat de kracht uit mijn lichaam was. Hoe goed ik mij tijdens dag 3 op de fiets voelde, hoe slecht nu op dag 4. Waar we het laatste stuk van etappe 3 naar beneden waren gefietst, moesten nu weer helemaal terug omhoog. Via de steile zanderige paden omhoog met het idee dat ik hier gisteren lekker snel naar beneden reed. In heel deze etappe zaten veel klimmen en de uren verstreken. De laatste 10 kilometer was ik van gedachten dat we toch eens een keer aan de downhill gingen beginnen. Ik had in gedachte dat er nog 5 steile klimmen aan zouden komen. Ik dacht dit schat ik lekker ruim in dan kan het alleen maar meevallen. Na klim 5, kwamen we bij klim 4, en toen 3. O nee we bleven steeds maar klimmen dus had ik er maar een paar overgeslagen met tellen. Oke, dit schoot dus ook niet op. Ik heb geleerd dat aftellen dus niet werkt. Uiteindelijk kregen we een lange downhill, heerlijk wat een opluchting. Opeens zag ik Raymond allemaal zand van zich afkloppen. Het bleek dat hij in een bocht was gevallen van een zandpad. Daar stond ook toevallig een ambulance. Raymond was blijkbaar erg snel opgestaan omdat ze hem al bijna mee wilden nemen. Uiteindelijk kwamen we een stad binnen rijden. Een grote weg was voor ons afgezet. Dit gaf toch wel even een speciaal gevoel. Wij waren het laatste team wat nog kon finishen vandaag. Bij een sporthal zag ik allemaal vlaggen staan. Ja, dit zou de finish kunnen zijn! Wat geweldig! Onze fietsen moesten we neer leggen en hand in hand zijn we over de finish gekomen. Hier was de Baise Outdoor Quest afgelopen, we hadden het gehaald! Wat een geweldig gevoel gaf dit! Na 4 zware dagen is het zo fijn om op de grond te zitten met je schoenen uit. Helemaal niks doen en een halve watermeloen op eten. Wat een geweldig avontuur met een geweldig team! We waren 15e geworden van de 25 gestarte teams, in een sterk deelnemers veld. Wodi was deze race enorm sterk. Hij heeft zoveel mogelijk geholpen waar kon. Diep respect voor zijn gedrevenheid! Henk heeft ontzettend goed doorgezet, daar heb ik enorm veel bewondering voor. Hoe hij tijdens dag 4 toch weer is opgekrabbeld, ongelofelijk! Goed gedaan! Raymond, leuk dat je met ons mee ging naar China. Ik had nog nooit met je geraced, maar ik had het gevoel dat het wel goed zou komen, en dat was ook zo! Titia bedankt voor de support. Heel leuk dat je erbij was! Onze sponsoren bedankt voor de nieuwe teamkleding waarin we geraced hebben. De kleding van Fusion zat enorm fijn en met de nieuwe bedrukkingen erop zag het er erg strak uit! Verder wil ik iedereen bedanken die ons gevolgd heeft en ons gesteund heeft. De organisatie was top van deze wedstrijd. Graag kom ik nog een keer terug naar China en dan nog sterker en fitter.

Sponsoren bedankt: Bik2Build, Duursport.nl, Fusion, Inov-8, Outdoor-pro, STATE-training en Zero Cinq.